Gwiazdy Oriona recenzja

Lubię od czasu do czasu przeczytać dobry kryminał, ale taki którego zakończenia nie przewidzę aż do ostatniej kartki.
Emil Stompor na niepowtarzalną szansę wybić się w policji, niestety każdy rzuca mu kłody pod nogi bo nikt nie lubi jak ktoś niższy stopniem potrafi więcej, a mężczyzna ma nieprzeciętny umysł, chęć do pracy i czynienia dobra. "Grzesik nie traktował chłopaka poważnie, pomyślał za to, że w razie komplikacji Stompor może się przydać." Powoli krok po kroku próbuje stworzyć portret psychologiczny mordercy opierając się na wiedzy z książkach, kiedy prawie mu się to udaje jego koledzy łapią niewłaściwą osobę i uznają jego za winnego, niestety prawdziwy morderca wciąż jest na wolności, a jego nikt nie słucha że popełnili błąd. "Emil jak zwykle się nie odzywał. Nie zadawał pytań, nie brał udziału w dyskusji. Dopił kawę, czekając na właściwą chwilę."
Kiedy zaczynałam czytać obawiałam się że nie zrozumiem o co tutaj chodzi, było bardzo chaotycznie, wszystko zaczęło się układać kiedy do akcji wkroczył Emil Stompor. Ta postać pokazała nam że gdyby każdy policjant pracował jak on to wiele spraw rozwiązałoby się szybciej, niestety w obecnych czasach policja robi tak żeby się nie narobić, przez co przestępczość rośnie. Kiedy szeregowy Emil zaczyna małymi kroczkami poznawać morderce, nie podoba się to nikomu i starają się mu przeszkodzić zamiast mu pomóc, może gdyby to zrobili ofiar byłoby mniej.
Podoba mi się to że książka pisana jest z perspektywy policjanta, który pokazuje nam jak wygląda praca policjanta od kuchni oraz od strony mordercy, który opowiada nam czemu zabija.
Moim zdaniem dobrze napisana książka chociaż nie jestem zwolennikiem tak szczegółowych opisów ciał ofiar oraz tylu przekleństw. Jak zawsze mi było najbardziej szkoda Emila Stompora ponieważ zawsze współczuje osobą które są tymi dobrymi postaciami a obrywają przez to po łapach.