Black Metal. Ewolucja kultu recenzja

Książka Pattersona wydaje się być najbardziej spójnym i wyczerpującym przewodnikiem po najważniejszych nurtach i zespołach na niwie black metalu. Diametralnie różni się od "Władców chaosu" której autorzy, jak wieść gminna niesie, skupili się na tabloidyzacji tematu i szukaniu sensacji. Owszem, "Ewolucja kultu" również porusza temat morderstw i płonących kościołów, ale nie jest tego dużo - zupełnie inne proporcje, niż we wspomnianym konkurencie. Trzeba też dodać, że o ile Pattersona wszyscy chwalą za kawał solidnej roboty, na autorów "Władców..." posypał się słuszny gniew prekursorów norweskiej sceny.
Co mnie w "Ewolucji..." zaskoczyło, to odniesienia do różnych wariacji black metalu. Autor nie sili się na bycie ortodoksyjnym za wszelką cenę. Tak, jest tu sporo o prapoczątkach, gdzie "trve, kvlt i krieg" robiło się dopiero wtedy, gdy nagrywało się demówki w piwnicy za pomocą jakiegoś archaicznego sprzętu, ale zwolennicy udziwnień znajdą tu sporo treści. Jest o, popularnym na wschodzie i u nas, NSBM, polskiej scenie, o symfonicznym i gotyckim blacku spod znaku Burgerów i Kredek (zainteresowani wiedzą o co chodzi), o tym, żeby nie przypominać Fenrizowi, że kiedyś maczał paluchy w łączeniu black metalu z folkiem - i wiele, wiele innych. No dobrze, z powodu osobistej awersji tylko przefrunąłem wzrokiem podrozdziały o azjatyckich wynalazkach i "cyber blackowym" Aborym, ale nawet bez tego z czystym sumieniem daję tej książce dziewiątkę.
Niestety, w obecnych czasach mój ukochany death metal trzyma się już tylko z użyciem respiratora, za to black metal, zwłaszcza rodzimy, przeżywa prawdziwy renesans, używając kompletnie różnych środków wyrazu, tak jak to czynią Batushka, Mgła, Licho, Odraza, czy Outre.
Kończąc: książka Pattersona to rzecz naprawdę godna polecenia, dodatkowo podparta całkiem świeżo wydanymi kontynuacjami, na które też się prędzej czy później połakomię. Lubię rzetelną robotę nie szukających taniej sensacji profesjonalistów. W tych czasach trzeba ich szczególnie cenić.