Pokaż mi kim jesteś recenzja

Powieść Anny Falatyn Pokaż mi kim jesteś jest połączeniem powieści obyczajowej z romansem age gap ze sporą dawką seksu. Jej akcja umiejscowiona została w Stanach Zjednoczonych, a autorka na tle burzliwego romansu młodej kobiety z syndromem dziecka odrzuconego z prezesem jednej z firm farmaceutycznych pokazała działania aktywistów, rządu i polityków zmierzające do zdyskredytowania koncernów farmaceutycznych produkujących i sprzedających leki przeciwbólowe na bazie opium.

Łącząc romans z dwoma poważnymi i trudnym tematami społecznymi jakimi są bogacenie się korporacji kosztem uzależnienia od leków ludzi i pokazanie trudności dorosłej osoby odrzuconej przez rodzinę udało się Annie Falatyn napisać interesującą i wciągająca historię. Historię, która uczy i bawi.

Wymiar edukacyjny powieści przybliża czytelnikowi informacje o kryzysie opioidowym związanym z uzależnieniem od leków przeciwbólowych w Stanach Zjednoczonych. Akcja dzieje się współcześnie, ale kryzys opioidowy w USA trwa od lat i niestety wydaje się, że nadal nikt nie ma pomysłu na jego rozwiązanie. Przemysł farmaceutyczny we wszystkich krajach działa na podobnej zasadzie, lekarze są „zachęcani” do przepisywania pacjentom różnych leków. Kiedy dotyczy to leków powodujących uzależnienie wkraczamy na bardzo grząski grunt. Odpowiedź na pytanie kto jest winny w tej sytuacji czy koncerny produkujące i sprzedające takie leki czy lekarze przepisujący je na masową skalę czy sami pacjenci sięgający po różne specyfiki są bardzo trudna i kontrowersyjna. To pytanie stawiane jest także na kartach tej książki. Pojawia się także sugestia, że być może powodem sięgania po te substancje jest sytuacja psychiczna lub społecznoekonomiczna danej osoby, podobnie jak w przypadku narkotyków i wówczas działania prewencyjne leżą po stronie rządu.

Drugim bardzo istotnym społecznie tematem jest kwestia odrzucenia dziecka przez najbliższych. Rodzina jest miejscem, w którym dziecko powinno czuć się bezpiecznie , kochane i akceptowane bez względu na wszystko. Jeśli tego zabraknie następują zmiany w jego rozwoju psychicznym, emocjonalnym i społecznym. Zmiany, które widoczne są także w życiu dorosłej osoby. Bardzo sugestywnie pokazana została zniszczona psychika takiej osoby, poczucie niskiej wartości, nieakceptowanie siebie pod każdym względem, poczucie konieczności ciągłego udowadniania tego, że jest się potrzebnym i wartościowym, poszukiwanie akceptacji i podatność na wszelkie formy wykorzystania, podatność na zranienia, zagrożenie uzależnieniem czy uzależnienie, problemy somatyczne. W przypadku Audrey dodatkowo dziewczyna została wykorzystana przez przyjaciela ojca, co także wpłynęło negatywnie na jej psychikę. Pisarka pokazała, że zachowanie czasem jest tylko fasadą, ukrywa to jakimi jesteśmy. Obraz Audrey jako pewnej siebie, silnej aktywistki był fałszywy. Podobnie jak William pod pozą zblazowanego, pewnego siebie prezesa ukrywał zranionego, wrażliwego mężczyznę, kompetentnego lekarza i świetnego chirurga. Nasuwa mi się tu stwierdzenie, że tak jak czasem mylne jest ocenianie książki po okładce tak nieprawdziwy może być osąd dotyczący innej osoby na podstawie jej wyglądu czy krótkiego kontaktu.

A skoro już wspomniałam o okładce, to tak jak podoba mi się tytuł książki, tak okładka mnie nie przekonuje. Po zapoznaniu się z treścią rozumiem nawiązanie do „słonecznika”, ale ani grafika ani kolorystyka nie przyciągają, przynajmniej mnie.

Książkę bardzo dobrze się czyta. Akcja jest wartka, dynamiczna, wydarzenia następują po sobie w tempie nie pozwalającym na nudę. W celu zaznajomienia czytelnika z wcześniejszymi wydarzeniami Anna Falatyn stosuje przeskoki w czasie.

Autorka pisze językiem prostym, naturalnym, dialogi głównych bohaterów są zabawne, pełne humoru. Przeciekawe jest włączenie czegoś w rodzaju „wewnętrznego dialogu” czyli myśli bohaterów w treść powieści.

Lektura wywołuje mnóstwo różnorodnych emocji. Wzruszające były momenty kiedy William stawał w obronie Audrey po odkryciu jej tajemnic. Dramatyczne chwile zagrożenia życia kobiety podniosły napięcie. Były też fragmenty kiedy czułam wściekłość na niektóre postacie lub ich zachowanie.

Książka jest częścią serii Chicago opowiadającej o trzech przyjaciołach, ale każda z nich jest odrębną historią. Wiliam Reed jest drugą z opisywanych postaci.

Zachęcam do lektury wszystkich, którzy chcą spędzić ekscytujący wieczór z książka, a jednocześnie lubią, kiedy lektura oprócz rozrywki ma walory edukacyjne.