Katarzyna Wielka. Gra o władzę recenzja

Zazwyczaj w literaturze przedstawiane są lata panowania Katarzyny wraz z opisami ważnych wydarzeń. W tej książce jest inaczej, Katarzynę (a raczej jeszcze Zofię Anhalt-Zerbst) poznajemy gdy jako czternastolatka przybywa na dwór rosyjski.
Narratorem powieści jest Barbara córka introligatora, która zostaje szpiegiem kanclerza Rosji ale także samej carycy Elżbiety. Barbara jest ostrożna, ma oczy dookoła głowy, wie, że najmniejszy błąd może ją sporo kosztować. Nauczyła się nie ufać nikomu.
Elżbieta rozkazuje jej śledzić przybyłą na dwór Zofię, zdobyć jej zaufanie i informować ją o każdym jej kroku. Początkowo Barbara wypełnia polecanie jednak z czasem między nią o przyszłą Katarzyną II zawiązuje się nić przyjaźni. Pomaga jej znosić wiele upokorzeń, wysłuchuje zwierzeń i jest gotowa na wiele by chronić przyjaciółkę. Zaczyna jej się wydawać, że jest niezastąpiona, zapomina, że w Pałacu Zimowym nie mam miejsca na szczerość i sentymenty.
Autorka przedstawia nam sylwetkę przyszłej carycy od czasu gdy przybyła na dwór jako biedna i wydawać by się mogło naiwna dziewczyna do przejęcia przez nią władzy w wyniku przewrotu pałacowego.Jest też wątek polski a mianowicie opisany został romans Hrabiego Stanisława Poniatowskiego z Zofią, późniejszą carycą. Poznajemy też zasady panujące na dworze, dowiadujemy się więcej o Elżbiecie Romanowej, Piotrze III i wielu innych postaciach,
Książkę świetnie się czyta, jest intrygująca, zmusza nas do zastanowienia nad postacią tytułową. Często sama łapałam się na tym, że jej współczułam i żałowałam tej biednej dziewczyny tak samo jak narratorka. Tak jak Barbara zapomniałam, że wszyscy oszukują.
Mogę wam "Katarzynę Wielką" szczerze polecić. Nie jest to nudna powieść historyczna, znajdziemy tu wszystko co przyciąga ludzi od zawsze: intrygi, romanse, zdrady i wielką politykę, wątki fikcyjne zostały zgrabnie wplecione w całość.
Z niecierpliwością oczekuję na kontynuację powieści a międzyczasie sięgnę po inne książki Ewy Stachniak.