Czarna kawa recenzja

Izabela Rusz w swoim tomiku "Czarna kawa" zabiera czytelnika w pełną emocji podróż po zakamarkach ludzkiej psychiki i doświadczeń, które dotykają najgłębszych warstw naszej tożsamości. Poprzez oszczędny, lecz intensywny język, poetka stawia pytania o granice osobowości, cierpienia i szczęścia, a także o sposób, w jaki nasza świadomość przekształca i odbiera rzeczywistość.

Wiersze Izabeli Rusz poruszają się w mrocznych przestrzeniach psychiki, skupiając się na trudnych doświadczeniach emocjonalnych, takich jak borderline, depersonalizacja czy trauma po zakończonych relacjach. Jej wiersze oddają wewnętrzne rozdarcie, poczucie wyobcowania oraz walkę z własnymi uczuciami i tożsamością.

"BORDERLINE" to poetycki zapis zmienności emocji i chaosu, jaki towarzyszy osobom zmagającym się z zaburzeniami osobowości. Autorka maluje obraz kobiety, która balansuje między miłością a nienawiścią, istniejąc i nieistniejąc jednocześnie. Wiersz ukazuje wewnętrzną walkę z dualnością emocji, w której to, co radosne i smutne, staje się trudne do odróżnienia. Izabela Rusz w prostych słowach oddaje ogromne napięcie wewnętrzne, jakie niesie za sobą to doświadczenie.

Z kolei w "DEPERSONALIZACJI" poetka wnika w pytania o tożsamość i odczucie obcości wobec własnego ciała. Wiersz ten przepełniony jest uczuciem zagubienia, jakby bohaterka dryfowała pomiędzy światem rzeczywistym a filmem, którego nie może zrozumieć. Ten stan odłączenia od siebie, niemożność zidentyfikowania się z własnym ciałem i zmysłami, przypomina duszne, surrealistyczne doświadczenie, z którego trudno się wydostać.

"DZIEŃ PO" ukazuje trudną relację, pełną zranień i rozczarowań. Bohaterka walczy z myślami o ukochanym, który ostatecznie zadał jej emocjonalny cios, pozostawiając ją w bólu. Wiersz ten jest refleksją nad bolesnym doświadczeniem zdrady i fałszywej miłości, ale również nad tym, jak często powtarzamy destrukcyjne schematy w relacjach.

W wierszu "OPCJA" autorka zastanawia się nad tym, czy istnieje sposób na szczęście, kiedy wszystkie dostępne wybory prowadzą do cierpienia. To krótka, lecz bardzo sugestywna medytacja nad dylematem egzystencjalnym, który dotyka wielu z nas: czy można znaleźć szczęście, jeśli każdy wybór wydaje się prowadzić do bólu?

W kontraście do wierszy o głębokich emocjach i cierpieniu, pojawia się wiersz "ZMYSŁY", który przenosi nas w zupełnie inny świat – świat natury i intensywnych doznań zmysłowych. W tym utworze Rusz pozwala sobie na poetycką ucieczkę od problemów wewnętrznych i zanurzenie się w piękno przyrody. Wiersz ten daje oddech, pozwalając na chwilę zapomnienia w świecie pełnym zapachów, dźwięków i dotyków, które oddziałują na wszystkie zmysły. Czytając ten wiersz, możemy niemalże poczuć wilgotną ziemię pod stopami i zimne powietrze, które otula ciało. To piękny obraz ucieczki w naturę, która staje się formą uleczenia i schronienia.

Izabela Rusz operuje prostym, ale jednocześnie mocnym językiem, który trafia w sedno emocji. Jej wiersze są minimalistyczne, ale przez to jeszcze bardziej intensywne w swoim przekazie. Każdy wers jest jak uderzenie, precyzyjnie trafiające w najgłębsze zakamarki ludzkiej psychiki. Autorka umiejętnie posługuje się kontrastami, jak choćby w wierszu "BORDERLINE", gdzie radość i smutek, obecność i nieobecność istnieją obok siebie, tworząc obraz nieustannego wewnętrznego konfliktu.

"Czarna kawa" to tomik wierszy, który przynosi intensywne doświadczenie emocjonalne. Izabela Rusz eksploruje w nim tematy psychologiczne, takie jak osobowość borderline, depersonalizacja, ale także bardziej uniwersalne doświadczenia miłości, straty i poszukiwania siebie. Poezja Rusz, choć prosta w formie, uderza w czułe punkty i prowokuje do refleksji. Autorka porusza się po cienkiej granicy między bólem a nadzieją, a każdy z wierszy staje się kolejną refleksją nad ludzką kondycją.

To tomik, który warto czytać powoli, z uwagą, by móc w pełni zanurzyć się w świecie emocji, który autorka tak sugestywnie oddaje. "Czarna kawa" jest jak jej tytuł – gorzka, ale zarazem pełna głębi i smaku, który pozostaje w pamięci na długo po zakończeniu lektury.