Gniazdo recenzja

„ Bo bez względu na to, jak szybko uciekasz, przeszłość zawsze cię dogoni ”.

Dla Mai, głównej bohaterki debiutu Anny Stańczyk, powrót w rodzinne strony miał być rozliczeniem się z przeszłością, próbą odcięcia się od tragicznych wydarzeń i ruszenia naprzód. Nie spodziewała się jednak, że wydarzenia przybiorą dramatyczny obrót i przyjdzie jej walczyć o przetrwanie. Wspomnienia z dzieciństwa wrócą i tylko konfrontacja z nimi, pozwoli Majce wyzwolić się z oplatających jej duszę macek. Niestety, toksyczna relacja z mężem, który powinien być dla niej opoką, a stał się oprawcą oraz zmaganie się ze skutkami stresu pourazowego nie ułatwią jej tego wyzwania. Czy kobiecie uda wyrwać się z sideł tragicznych wspomnień? Czy tytułowe gniazdo stanie się dla niej wybawieniem? Jak toksyczna relacja z mężem wpłynie na jej dalsze życie? Czy będzie mogła nareszcie złapać oddech?

Tytułowe gniazdo widniejące na okładce książki Anny Stańczyk to metafora tego, jak wątłe jest ludzkie istnienie. I choć powinno kojarzyć się z poczuciem bezpieczeństwa, ta historia nadała mu nieco inny wydźwięk. Gniazdo to nie bezpieczna przystań, w której można się schronić, przeczekać życiową burzę. To symbol tego jak niewiele potrzeba, by z pozoru coś, co powinno być trwałe, zniszczyć, rozdeptać.

Na uwagę zasługuje również kreacja Sary, policjantki, która angażuje się w sprawę Mai, a tym samym staje przed próbą rozliczenia się ze swoją historią. Równie dramatyczną. Wzbudziła moja szczerą sympatię swoją postawą i zaangażowaniem w sprawę.

Dałam się ponieść tej historii. Autorka w barwny, a jednocześnie niepokojący sposób, odtworzyła klimat Jury Krakowsko - Częstochowskiej. Oczami wyobraźni widziałam ruiny zamku ogrodzienieckiego w Podzamczu, wapienne ostańce, skały, drogi wspinaczkowe, mroczne korytarze jaskiń. W doskonały sposób te obrazy stanowiły tło dla tej opowieści. Opowieści, której wymiar sięga dalej, niż mogłoby się wydawać. Polecam serdecznie.

Życzę sobie i Wam więcej takich debiutów, a autorce gratuluję.