Wirus recenzja

Zakładasz płaszcz i słyszysz głosy w swojej głowie.
Głosy, które ciężko Ci zagłuszyć.
Głosy, które każą Ci zabić…

Czy wierzysz w dusze demonów, które mogą zapanować nad człowiekiem? Coś jak opętanie, tylko zakładając konkretną rzecz odzieżową.
Dziewięcioletnia dziewczynka, dyrektorka szkoły, dziewczyna z lumpeksu, ćpun i mąż-pantoflarz, oni wszyscy twierdzą, że zabili, przez głosy w ich głowie.
Zwariowali? Morderstwa są brutalne, a ciała dodatkowo zbezczeszczone.
Sprawy badają posterunkowy Thomas Pardoe i sierżant Dżamila Patel.

I przekombinował. Muszę przyznać, że nie jestem zbyt wielką fanką powieści o siłach nadprzyrodzonych, chociaż sam pomysł pisarz miał ciekawy.
WIRUS to książka bardzo drastyczna. Wielu może obrzydzić, a nawet doprowadzić do mdłości.
Krwawa jatka, zabawa ze złymi duchami oraz walka na śmierć i życie.
Jednak Masterton z intrygującej historii, zrobił pandemonium.
Zbyt wiele tego wszystkiego jak na jedną powieść. Miałam wrażenie, że pisarz nie miał idei, więc postanowił zepsuć to na rzecz zombie.
WIRUS to ciężka historia, apatyczna. Jedynie co działa na korzyść książki, to styl pisania autora.
WIRUS czyta się z szeroko rozszerzonymi oczami. Zachodzi głęboko w pamięć.