W imię syna recenzja

W literaturze, a nawet szerzej w kulturze najwięcej miejsca poświęcamy matce i jej relacji z dzieckiem.

Rola ojca często jest pomijana lub schodzi na dalszy plan. Można to zauważyć szczególnie w przypadku krzywdy dziecka- to matka znajduje się w centrum wydarzeń, to jej daje się prawo do cierpienia, przeżywania żałoby. Ojciec? Ma stanowić podporę, wsparcie, ale bron Boże, aby okazywał rozpacz!

A przecież ojcowska miłość jest tak samo silna i piękna jak matczyna.

I dlatego brawa dla EmelieSchepp, która w swojej książcegłos oddała ojcu. Ojcu, który rozpaczliwie poszukuje porwanego syna.

➡️To moje pierwsze spotkanie zEmelieScheppi niefortunnie rozpoczęłam od czwartego tomu, ale o dziwo autorka tak umiejętnie pokierowała narracją, że czytelnik nieznający poprzednich części nie odczuwa dyskomfortu. Wszystkie najważniejsze informacje zostały podane.

➡️Z pozoru historia możewydawaćsię chaotyczna. Osobiste historie bohaterów przeplatająsięz głównym wątkiem, ale autorka miała plan i wszystko w logiczny sposób na końcu łączy się w jedną całość.

➡️Najmocniejszą stroną książki są bohaterowie, posiadają oni dobre i złe strony. SamapostaćJany jest niejednoznaczna, wzbudzająca kontrowersje i trudno stwierdzić czy przeważa w niej dobro, czyzło. Trochętak jak Doktor Jekyll i pan Hyde. Bohaterka walczy ze swoimi demonami z przeszłości, ale paradoksalnie im bardziejstara się ukryć swoją przeszłość, tym bardziej pogrąża się w jej mroku.

➡️Napięcie jest budowane dzięki dość krótkim rozdziałom.

Minusy?

➡️Sposób prowadzenia śledztwa. Zdaję sobie sprawę, że w przypadku zbrodni zazwyczaj winależyw najbliższej rodzinie, ale tutaj śledczy zbyt bardzo skupili się na postaci Sama i czasem aż absurdalnie obwiniali go o każdą sytuację. Choćby w przypadku pominięcia osoby, którą ostatni razwidział kilka lat temu...

➡️Dodatkowo cała sprawa ze strażniczką więzienną... Tutaj nie chcę zdradzać fabuły, ale dla mnie sytuacja byłamało
realna.

➡️ Cała historia zachęciła mnie do poznania pozostałych książek z serii.