Ślad krwi recenzja

ten ból, którego nie czuła
i strach, który obcy jej był
ten ból swoją złością zatruła
a korzenny zapach w niej tkwił

szczęścia gen jak podarunek
cierpienie i emocje zagłusza
szczęścia gen jak opatrunek
nie umysł lecz serce porusza

w tej ciemnej toni mroku
w tych złem rękach wypełnionych
czyjś wzrok w zastygłym szoku
w udręce krzyków niezmierzonych

utracona matki obecność
w przeszłości ta prawda tkwi
w sercu ciągła niepewność
a dusza tak mocno drży

To ta miłość,
ta niespełniona miłość.
Nieodwzajemniona.
Kiedyś odrzucona.
Może ożywić wewnętrzny mrok.
Obudzić w duszy przerażające wizje.
Byle poczuć.
Posmakować.
Jej smak. Jej zapach. Jej woń.

To ta ufność do nieznanego.
To brak poczucia zagrożenia.
Internetowa znajomość może odcień przybrać fałszywy.
Ostrożność schodzi na dalszy plan.
Poczucie zagrożenia się rozmywa.
A oczy trzeba mieć szeroko otwarte.
By nie wpaść w pułapkę kłamstwa.
I potem nie żałować.

Roi się tutaj od mroku. Od ludzkiej zgnilizny, która rodzi się w pewnym momencie. Przybiera kształt i na łowy wyrusza. Musi się nakarmić. Czyimś życiem, czyimś oddechem. Ciałem także. Umysł trawi. Pożera. Obsesyjnie popycha do złego. Bez wyrzutów sumienia.

Mocną stroną tej historii jest śledztwo. Relacje między dwójką śledczych. Jestem pod wrażeniem postaci Judyty, jej determinacji i walki o prawdę. Obleczona w wewnętrzne rozterki, brnie do przodu. Na przekór wszystkiemu i wszystkim. Choć nie ma łatwo. Choć sama się w sobie gubi.

Okrywająca się płaszczem emocji książka. Mocnych, dosadnych, gęstych. Te emocje wkradają się w duszę. Lubię styl autorki. Lubię ten rodzaj napięcia, jaki tworzy. Lubię medyczne ciekawostki, które nam ofiarowuje. Zbyt skromną psychologię sprawcy, którą bardzo cenię w thrillerze psychologicznym, równoważy tym razem zagłębieniem się w umysł ofiary. Tutaj każdą myśl można poczuć. Każdy oddech na skórze. I każdy powiew grozy. Polecam poczuć te emocje. Zostają na duszy przez długi czas. Chodzą za czytelnikiem i sprawiają, że odczuwa te książkę mocniej i mocniej.