Piekielne Niebo recenzja

18-letnia Anielica Narida zostaje skazana za zabójstwo i strącona z Nieba. Jako upadła trafia do Rzymu, gdzie próbuje odnaleźć się na ziemskim padole... Mija 10 lat jej spokojnego życia, gdy Nari odkrywa w sobie moce, o których myślała, że dawno straciła. Dodatkowo potrafi ożywić swój tatuaż wilka tak, by stawał w jej obronie. Razem ze swoim przyjacielem Rimonem oraz jego demonicznym bratem podejmują się misji, mającej na celu ocalnie porządku pomiędzy światami, a także udowodnienie jej niewinności.

Sięgając po tę pozycję otrzymacie świetną powieść z gatunku fantastyki z domieszką kryminału i maleńką nutką romansu. Styl autorki należy do lekkich, niesamowicie obrazowych i soczystych. Nie brakuje w nim również humoru. Akcja z każdą kolejną stroną nabiera coraz większego rozpędu, a czytelnik zostaje wciągnięty w niezwykłą intrygę utkaną z olbrzymią pieczołowitością. Napięcie rosnące z każdą chwilą godne jest najlepszego filmu sensacyjnego, a plot twisty potrafią zaskoczyć i nieźle namieszać w głowie odbiorcy. Bohaterowie stworzeni na potrzeby tej fabuły to postaci kompletne, które od razu zapadają w pamięć oraz budzą klarowne odczucia.

Anioły to istoty zajmujące szczególne miejsce w naszej religii czy kulturze. Pisarka pokusiła się jednak, aby w tej książce przedstawić je w zupełnie inny sposób. Moim zdaniem był to strzał w dziesiątkę! To samo zresztą dotyczy Demonów. Ukazanie ich w ludzkiej postaci, z podobnymi cechami charakteru bądź problemami tak bliskimi do tych człowieczych okazało się pomysłem wprost genialnym. Również sama koncepcja dwóch przeciwstawnych światów – Piekła oraz Nieba – ich wyglądu czy zasad w nich panujących ogromnie przypadła mi do gustu. Gdy dodamy do tego magię, gnomy, krasnoludy, elfy etc., to już w ogóle można popaść w euforię.

Jak już wspomniałam Anioły i Demony przypominają ludzi. Targają nimi analogiczne emocje lub motywy działania: miłość, nienawiść, zemsta, pragnienie przejęcia władzy itd. Muszą się mierzyć z wewnętrznymi rozterkami, tak samo mają marzenia bądź na wskroś negatywne żądze. Karolinie Ligockiej udało się to wszystko osadzić w po mistrzowsku stworzonej kompozycji, którą odbiorca po prostu pożera wzrokiem nie potrafiąc jej odłożyć. Po zakończeniu natomiast czuje żal, że ta historia dobiegła do finału. Aż trudno uwierzyć, iż to debiut autorki, ponieważ każdy detal został perfekcyjnie dopracowany oraz przedstawiony z ogromnym literackim kunsztem.

To piekielnie wyśmienita lektura nie tylko dla wielbicieli fantasy, ale przede wszystkim dla czytelników ceniących doskonałą treść, nietuzinkowych, doskonale wykreowanych bohaterów, emocje oraz sprawnie budowane napięcie. Podpisuje się pod rekomendacją obiema rękami i mam cichutką nadzieję na kontynuację.