Córki Klanu Jeleni recenzja

Debiut pisarski. Najlepszy z możliwych.

-*-*-*-*
Kanada rok 1657. Chrześcijańscy osadnicy skrupulatnie wykonują swoją misję szerzenia wiary. Marie, Algonkinka, zostaje żoną Pierra, mężczyzny głęboko wierzącego w jednego, prawdziwego Boga. Kobieta w nowym domu, wśród gromady dzieci, próbuje zbudować swój świat na nowo. Macierzyństwo dodaje jej siły, ale jej dusza wciąż należy do Matki Ziemi i Ojca Księżyca.
-*-*-*-*

Jest to jedna z najpiękniejszych powieści, jakie czytałam. Autorka oddając hołd swoim przodkom, ukazała czasy, gdy spokój rdzennych Amerykanów zakłócił biały człowiek.
Historia opowiedziana z perspektywy kobiety zmuszonej do małżeństwa z francuskim osadnikiem, pełna jest bólu i niewypowiedzianych emocji. Widzimy kobietę, która poświęca się dla dobra innych, wierząc, że jej wybory życiowe przyniosą ulgę jej bliźnim. Świat, w którym dotąd żyła przestał istnieć. A ten nowy, zbudowany przez najeźdźcę jest trudny do zaakceptowania. Jedynie poprzez szukanie kompromisu, wymowne milczenie czy nakładanie maski obojętności możliwe staje się budowanie nowych relacji i nowego życia.
Wzruszamy się decyzjami Marie, mając świadomość, że podobny los spotkał wiele kobiet w ówczesnych czasach. Wyrwane ze swojego świata próbowały wejść w rolę dobrych żon i matek. Co noc wracając myślami do swoich korzeni i wzywając przodków o pomoc.

W książce widzimy zderzenie dwóch światów- tego rdzennego, opartego na dialogu z Matką Ziemią i chrześcijańskiego, narzucającego europejski styl życia i wartości. Patrzymy na postawę białego człowieka negującego wszystko, co do tej pory istniało.
Podważanie zasad plemiennego funkcjonowania dotyczyło nie tylko wiary, ale także tradycji i kultury.
Mając przekonanie o swojej nieomylności, osadnicy niszczyli wszystko, co było niezgodne z ich światopoglądem, a ten mieścił się między ramionami chrystusowego krzyża.

Jest jednak nadzieja. Silniejsze od narzuconych ram jest to, co dają nam miłość i rodzina, a także prznależność społeczna.
A kultura i tradycja Indiańska trwać będzie ciągle...pomimo wszystko.

🌄 Pewna Indianka z Arizony wręczyła mi kiedyś prezent. Obraz namalowany na piasku. Tłumaczyła mi znaczenie poszczególnych jego elementów. Ma mnie chronić i przynosić spokój domostwu. Niech strzeże.