Game over recenzja

Przeszłość ma kształt domu, do którego czasem wpada nieostrożna myśl. Wspomnienia uginają się od nadmiaru obrazów, które odcisnęły niezatarte piętno. Doznania są smugą błota, którą łatwo zmyć. Każda pozornie błaha chwila jest istotnym elementem układanki, która tworzy nasz byt. Każde pozornie nieistotne zdarzenie stanowi nierozerwalną całość z jakimś zdarzeniem, bez którego nie miałoby sensu. Życie pełne rozczarowań dzieje się i przydarza.
Na ile nasze życie zależy od nas?

Upieramy się czasem, by żyć zainstalowani w tym, co sprawia ból, co rani, w sytuacji której nie posiadamy tego, czego nam brakuje, a na koniec zapomniany o tym, co posiadamy. Czas ucieka. Nic nie trwa wiecznie, a my jesteśmy ulotni. Przemijający pasażerowie czasu.

Niedorzecze, mała miejscowość koło Poznania. Tu życie ma inny wymiar, a codzienność niemalże nie zmienia się od lat. Szczęśliwy byt stagnacji. To stąd przed laty wyjechał Tadek, za lepszym życiem do Warszawy. Zatapia się w zwyczajności i beznadziei. Powraca do stron młodości z potrzeby chwili. Budzą się wspomnienia, "z plakatów na ścianach spoglądają bohaterowie sprzed lat, a on czuje się jak zagubiony dzieciak, którego od zawsze nosił w sobie".

Bohater powieści nie może powiedzieć, że lubi wracać tam gdzie był. Powroty są szczególnie przez niego znienawidzone. Bywają trudne. To zazwyczaj czas wspomnień. W jedne zanurzamy się z przyjemności jak w ciepłą kąpiel. Inne wyrywamy z korzeniami niczym chwasty. Potrafią ściągnąć w dół, kiedy odzywają się wyrzuty sumienia.

Świetnie skonstruowana powieść. Sentymentalna wędrówka do lat minionych. Emocjonalna, kulturowa, psychologiczna. Zagubiona Polska lat dziewięćdziesiątych i tęsknota pomimo, że nie było tak kolorowo. Rodzący się i rozpychający kapitalizm, w tle bazary i biel skarpetek. Kasety magnetofonowe, gry video, komiksy, muzyka i wypożyczalnie na każdym osiedlu. Młodzieńcze zauroczenia, spotkania, przyjaźnie i komunikator GG.

Powrót do przeszłości bez wychodzenia z domu. Do chwil dzieciństwa i dorastania. Autor stworzył klimat nostalgii i idealnie wykreował bohaterów, z którymi się utożsamiamy.
Tomasz Żak przyznaje, że to jego najbardziej osobista powieść, którą musiał napisać. Być może to forma terapii, a być może przestroga. Nie tylko dla innych, ale przede wszystkim dla niego.

"Czasami, aby pójść dalej, musimy wrócić tam, gdzie wszystko się zaczęło". Polecam bardzo!