Gałęziste recenzja

Głowni bohaterowie Tomasz i Karolina wyjeżdżają na święta wielkanocne do małej miejscowości niedaleko Suwałk.
Zachwyceni perspektywą podziwiania pięknych okoliczności przyrody wyruszają ochoczo w nieznane. Niestety za sprawą niefortunnej pomyłki związanej z rezerwacją pobytu w pensjonacie, trafiają do małej wsi o nazwie Białodęby. Niezrażeni pomyłką, lecz lekko wystraszeni panującą w domu atmosferą, cieszą się na myśl, o wspólnie spędzonych dniach.
Niestety, jak to w życiu bywa, sielanka nie trwa długo. Karolina i Tomek doświadczają różnych widzeń, mniej lub bardziej przerażających. Para ta, do tej pory stojąca po przeciwnych stronach barykady, on zatwardziały ateista, ona pokorna, wierząca i praktykująca religię chrześcijańską, w obliczu zagrożenia zapomina o dzielących ich poglądach. Próbują za wszelką cenę wydostać się z opresji, czy to za sprawą Boga, czy innych czarów. Czy im się to uda?
„Gałęziste” jest mieszanką walki, wiary katolickiej ze słowiańskimi legendami.
W tym poprawionym wydaniu, widać jak autor dojrzał i stał się świadomy tego, jaki świat chce wykreować.
Miałam okazję rozmawiać z autorem na temat jego powieści. W rzeczywistości Artur jeszcze bardziej kolorowo, obrazowo i entuzjastycznie o nich opowiada. Zachęca, nakręca i cały czas zarzuca człowieka podczas rozmowy nowymi pomysłami na kolejne książki, co zdaje się w jego przypadku nie mieć końca, z czego ja się niezmiernie cieszę.
Polecam!