Nie odkryjesz prawdy recenzja

Czwarta część prokuratorskiej kariery Gabrieli Sawickiej, mimo wielu melodramatycznych akcentów, rozwija się z przytupem. Można powiedzieć, że prokuratorka jest w swej w pełni wkurzającej, diabolicznej, apodyktycznej i wrednej formie.
Z dramatycznych wydarzeń z poprzedniego tomu, które normalnego człowieka doprowadziłyby do obłędu, Gabriela, niczym monster truck, wyszła niedraśnięta i ponownie sieje popłoch w szczecińskiej palestrze.

W tym tomie dużo się dzieje. Po śmierci Klimka do zespołu dołącza Mariola Kruk. Na tapet powraca sprawa zamordowanych prostytutek, rzekomy sprawca sam zgłasza się do prokuratury, jednak Gabi nie daje wiary jego wyznaniu. Rozpoczyna śledztwo mające na celu wyjaśnienie przyczyn tego dziwnego przyznania się do winy. Niestety, to niejedyna sprawa prokuratorki. Rodzice Lisa zgłaszają zaginięcie syna, zostaje również brutalnie zmordowany sędzia w stanie spoczynku i jego żona. Wyczulony instynkt Sawickiej podpowiada jej, że należy skonfrontować tę sprawę z przeszłością. Równolegle Gabi rozpaczliwie próbuje ukryć swoje mroczne sekrety, których ujawnienie może zrujnować jej karierę.

Tym razem autorka nie oszczędza ani bohaterów, ani czytelnika, wikłając ich w wielowątkową akcję, skomplikowane historie i niesamowite tempo wydarzeń. Historia skonstruowana jest tak, że nie ma dobrego momentu, aby przerwać czytanie - jedynym właściwym rozwiązaniem wydaje się od razu dobrnięcie do końca książki.

Zakończenie to istna masakra dla czytelnika 😤 – pozostaje niecierpliwe oczekiwanie na kolejny akt przedstawienia z Gabi w roli głównej.

Sylwetki bohaterów ulegają pewnym metamorfozom psychologicznym. U Gabi zdarzają się przebłyski ludzkich odruchów, zaś najbardziej wyraziste są zmiany, jakie zachodzą w mentalności i zachowaniu Michalskiego.

Tym razem autorka oszczędziła nam powtarzania tego samego w różnych miejscach. Wyjątek stanowi lista sporządzona przez Gabi, której wszystkie punkty przytoczone są dwukrotnie w zaledwie kilkustronicowym odstępie, ale to naprawdę mały niuans.

Po części trzeciej, która mnie rozczarowała, „Nie odkryjesz prawdy” spełnia wszelkie kryteria na świetną powieść. Fajnie to Diana wymyśliła, fajnie połączyła, a na końcu zamotała i zostawiła czytelnika z mętlikiem w głowie i niewiedzą, która przyprawia o nerwicę.