Fatma. Moja arabska teściowa recenzja

„Miłość jest mocna, tolerancyjna cierpliwa i dużo potrafi znieść. Jednak dużo nie znaczy wszystko i za wszelką cenę”.

Poznajemy Fatmę, jej historia jest podobna do tysięcy innych kobiet urodzonych i żyjących w tamtych realiach. Fatma przyszła na świat w ortodoksyjnej, patriarchalnej rodzinie muzułmańskiej. Od urodzenia była wychowywana na posłuszną, uległą żonę. Nigdy o niczym nie decydowała, najpierw był ojciec, późnej wybrany przez niego mąż. Mąż okazał się brutalnym, zimnym, złym człowiekiem. Musiała być we wszystkim mu posłuszna, prowadzić dom, spełniać każdą jego zachciankę i urodzić syna. Wydając na świat córki była poniżana, zastraszana, dopiero z przyjściem na świat syna, jej życie nabrało jaśniejszych barw. To na nim całkowicie się skupiła i na niego przelała całą swoją miłość, niejako inwestując w swoją przyszłość. Córki opuszczają dom, syn razem z przyszłą synową ma być tym, który otoczy matkę opieką. Nie wszystko jednak poszło tak jak wymarzyła sobie. Syn wyjechał na studia do Polski i stamtąd przywiózł sobie żonę z dzieckiem, niewierną. Nie o takiej żonie Fatma marzyła dla swojego syna, nie toleruje jej, zamienia jej życie w piekło.

Wydaje mi się, że powieść jest tylko namiastką, lekkim dotknięciem tamtejszej rzeczywistości. Fatma, jej zachowanie jest bardzo okrutne, sama zaznała w życiu wiele zła i upokorzeń, z nawiązką je oddaje. Nie oceniam jej, ale było mi jej po prostu, tak po ludzku żal. Robi wszystko, aby jej ukochany syn rozwiódł się z żoną. Autorka wprowadza czytelnika w zupełnie inny od naszego świat, całkowicie zdominowany przez mężczyzn. Dziewczynki przygotowywane są do posłusznej roli żony, bardzo młodo wychodzą za mąż. Małżeństwa są kojarzone, nie ma mowy o uczuciach, żony są odizolowane, często całe swoje życie spędzają w zamknięciu, zostają niewolnicami swego pana i władcy.

Smutna, poruszająca, wstrząsająca powieść. Choć trochę pomaga zrozumieć i poznać tamtejszą kulturę, tradycje, zwyczaje, ludzką mentalność. Na przykładzie Fatmy - kobiety urodzonej w Libii w latach czterdziestych – ukazuje życie tamtejszych kobiet. Ich trudną, czasami beznadziejną codzienność. Książka zmusza do refleksji, daje do myślenia, napisana ku przestrodze. Miłość nie zawsze wystarcza w starciu z tamtejszą rzeczywistością. Bardzo polecam.