Zakazane miejsca na świecie. Podróże magicznym dywanem recenzja

Książki, które w piękny i fascynujący sposób opowiadają młodym czytelnikom o wyjątkowych miejscach na świecie, są w mojej biblioteczce zawsze mile widziane. Nie umknęła mojej uwadze pozycja, która ukazała się w ubiegłym tygodniu – „Zakazane miejsca na świecie. Podróże magicznym dywanem” – przepiękny picturebook napisany przez Patricka Makina i zilustrowany przez Whooli Chen. Cieszę się, że Znak Emotikon decyduje się na wydawanie takich książek, które rozbudzają nie tylko ciekawość świata, ale też wyobraźnię. Książka jest przeznaczona dla czytelników powyżej szóstego roku życia, jednak moi pięciolatkowie podeszli do niej z dużym entuzjazmem.

Książka prezentuje dziewiętnaście miejsc na świecie, do których dotrzeć nie jest łatwo, ani też bezpiecznie. Chyba że ma się latający dywan – wtedy wszystko jest możliwe. Można podejrzeć tajne archiwa Watykanu, sypialnię angielskiej królowej, wnętrza Air Force One, a nawet Bursztynową Komnatę, której lokalizacji przecież ciągle nie ustalono. Można też odwiedzić nieprzyjazne tereny Doliny śmierci na Kamczatce, wyspę węży, głębiny Rowu Mariańskiego, niedostępne wyspy i wulkany, ale też owianą tajemnicą i domysłami strefę 51 albo Globalny Bank Nasion. Każde z tych miejsc zaprezentowano na dwóch rozkładówkach – na pierwszej nadrzędną rolę gra ilustracja uzupełniona podstawowymi informacjami omawiającymi dane miejsce, a na drugiej znajdziemy kilka akapitów opisujących ciekawostki związane z tematem, jak też kolejne ilustracje, choć już mniejsze i wybiórcze.

Ogromny tom w twardej oprawie, barwny i przebogaty, jest doskonałą propozycją do wspólnego oglądania dla dzieci i dorosłych, którzy również poszerzą swoją wiedzę o świecie. Prowokuje do zadawania wielu pytań (doświadczyłam na własnej skórze). Prezentuje wiele dość upiornych miejsc – jak paryskie katakumby, wypełnione ludzkim czaszkami albo opuszczone miasto czy park rozrywki – trzeba mieć tego świadomość, że wrażliwe dzieci może nie powinny zaglądać na każdą stronę tej książki.

Czytając i oglądając książkę miałam wrażenie przeżywania niezwykłej przygody, podglądania niedostępnych miejsc z perspektywy lotu ptaka. Ważniejsza jednak jest ta iskra fascynacji, która pojawiła się w oczach i pytaniach moich dzieci. Widać, że Znak Emotikon, do tej pory proponujący wybitną literaturę, jeszcze wyżej podniósł poprzeczkę.