Nasze życzenie recenzja

„Fantazjuję o życiu z tobą w głównej roli,

Od świtu do zmierzchu za muzyką pogoni,

O robieniu tego, co naszym marzeniem.

To dla mnie, dla ciebie i dla nas życzenie”.

Po tej książce spodziewałam się lekkiej młodzieżówki, takiej bez większych emocji. Romans i sztuka -to może być takie dobre na zastój czytelniczy To sugerowała mi okładka i opis. Czy to takie było? Nie. Ta książka to emocjonalna bomba, przy który uroniłam tyle łez… Nie pamiętam, kiedy ostatnio płakałam nad książką jak tutaj.

Muzyka i emocje w tej książce zostały przedstawiony w tak niezwykły sposób. Siła muzyki jest ogromna, to ona obudziła uczucie między Bonnie a Cromwellem. To ona dała zrozumienie, ukojenie i przyniosła spokój. Autorka ukazywała ją za pomocą palety różnych barw. Były odcienie niebieskiego, różu, zieleni…fioletu, zdarzał się granatowy i srebrny. To jak bohaterowie odczuwali muzykę i uczucia było opisane w taki sposób, że ja także to czułam. Mistrzostwo. A wiedzieliście, że istnieje takie coś jak widzenie muzyki? Cromwell, kiedy słyszy dźwięki to widzi barwy. Taka przypadłość nazywa się synestezją. Nie miałam pojęcia wcześniej, że tak można. Poniekąd zazdroszczę takiego daru Cromwellowi, bo cudownie tak widzieć muzykę. Jednak z drugiej strony odczuwa się emocje mocnej, przez to nie zawsze można sobie z nimi poradzić. Odnośnie do samych bohaterów. Wydają się schematyczni. Ale to tylko pozory, bo im bliżej poznajemy bohaterów, tym bardziej zdajemy sobie sprawę z jak wielu przeróżnych warstw może być stworzona ludzka dusza. Cromwell z początku sprawia wrażenie takiego bad boya z butelką Jacka Danielsa w ręce. Jest oschły i bezczelny. Tworzy muzykę elektroniczną, a od tej klasycznej próbuje się odciąć. Elektroniczne beaty są dla niego sposobem by nie czuć nic. Chłopak został bardzo zraniony. Po poznaniu całej prawdy jednocześnie mu współczułam i go podziwiałam. Bonnie to taka dziewczyna, której nie da nie lubić. Dobra, życzliwa, troskliwa, kochająca muzykę, ale też silna. Nosi w sobie tajemnicę, o której prawie nikt nie wie. Ta tajemnica łamie serce Cromwellowi, ale także czytelnikowi. Autorka stworzyła bardzo ciekawych, nieidealnych, doświadczonych przez życie bohaterów. Ich historia nie jest prosta. Jest przepełniona bólem, cierpieniem, stratą, walką i ogromną miłością. Wiele stron tej książki przepełnione jest smutkiem, żalem i bezsilnością.

Były momenty, które przypominały mi „Jesienną piosenkę” Sparksa. W pewnym momencie było już przewidywalnie, ale to nie odbiera piękna tej historii. Brakuje mi słów, żeby wam opisać jak bardzo piękna jest historia.

Nie byłabym sobą, gdyby się do czegoś nie przyczepiła, ale jest to tylko jedna rzecz. Mianowicie chodzi mi o wątek Eastona, bliźniaka Bonnie. Zabrakło mi rozwinięcia jego historii, bo jest dość ważną postacią w życiu głównych bohaterów.