Złota śmierć recenzja

"Złota śmierć" to już pięćdziesiąty tom serii "Oblicza śmierci". Serii, którą bardzo lubię, choć jak wiadomo w każdej serii znajdą się pozycje lepsze i trochę słabsze. Tym razem porucznik Eve Dallas i detektyw Delia Peabody muszą odkryć kto morduje obywateli o nieposzlakowanej reputacji wysyłając im pozłacane jaja z trucizną w środku. A robi to w taki sposób, by nie ucierpiał nikt postronny, a tylko wybrane ofiary.

Od początku fascynował mnie świat, który stworzyła Autorka. Mamy rok 2061, a jednak jest on tak różny od tego, co obecnie znamy. Możliwości techniczne jakimi dysponują śledczy są niesamowite, a mimo to nadal dominuje "stara, dobra" dedukcja, by móc złapać złoczyńcę. I przyznam, że tym razem J.D. Robb mnie zawiodła. Bo poczatek powieści jest zwyczajnie przegadany, wielokrotnie mamy do czynienia z relacjami najbliższych pierwszej ofiary i tak naprawdę te rozmowy niewiele się od siebie różnią i nie wnoszą nic nowego. Zupełnie nie rozumiem po co to było, bo mnie odrobinę zniechęcało, gdy po raz kolejny czytałam to samo. Dodatkowo, zawsze lubiłam Eve za jej analityczny umysł i niesamowitą zdolność kojarzenia faktów, a tym razem nawet ja wiedziałam jakie motywy kierowały mordercą, zaś pani porucznik zajęło to bardzo dużo czasu.

Kolejną rzeczą, która mnie denerwowała były dziwne rozważania językowe nie mające nic wspólnego z fabułą, często nie mające sensu, które nawet nie były zabawne, więc już zupełnie nie rozumiem po co one były.

O kreacji bohaterów, a raczej jej braku nawet nie warto wspominać. Postaci drugoplanowe niemal nie istnieją, a rola Roarke'a została zredukowana do roli kawałka "mięsa", z którym Eve najpierw może powalczyć a potem iść do łóżka. Aż szkoda słów...

Interesującym doświadczeniem okazał się powrót do serii "Oblicza śmierci". Z pierwszych trzydziestu tomów czytałam niemal wszystkie, ale ostatnio trochę ten cykl zaniedbałam. I mam wrażenie, że Autorka również to zrobiła. Bo tak naprawdę powieść ratuje tylko styl jakim posługuje się Roberts i lekkość z jaką pisze, dzięki czemu, pomimo objętości książkę czyta się szybko i po przebrnięciu przez nudnawy początek nawet z przyjemnością. Jak dla mnie tym razem Autorka postawiła na ilość stron, a nie na ich jakość i gdyby książkę odrobinę "odchudzić" to tylko by na tym zyskała.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl