Molekuły Nowej Ery recenzja

To już czwarta część cyklu „Hologramowy Świat” autorstwa Iwony Gajdy. Tym razem autorka popełniła najbardziej ze wszystkich historię. Zaprasza czytelnika do refleksji nad ludzkością, jej upadkiem oraz nakłania do pochylenia się nad wszechobecnym deficytem empatii, inteligencji emocjonalnej oraz altruizmu. Tłumaczy zmiany zachodzące w nas samych, które nieuchronnie prowadzą do zagłady człowieka w sferze duchowej. To nagromadzenie się negatywnej energii wokół planety powoduje, że – mimo świadomości stanu rzeczy – dążymy do akceptacji tego, co jest. Wcale nie oczekujemy naprawy relacji, komunikacji interpersonalnej, a wręcz tłumaczymy sobie, że tak być musi, ponieważ w rozumieniu człowieka – tylko tak możemy liczyć na rozwój cywilizacji. Te błędne koło zatraca w nas podstawowe umiejętności rozumienia nie tylko zachodzących procesów, zmieniającego się świata, ale – co najważniejsze – wręcz potępia człowieczeństwo albo to, co jeszcze z niego zostało.

Iwona Gajda zadaje nam tą historią pytanie: czy warto tak poświęcać rozwój na rzecz drugiego człowieka? Tłumaczy, że nowoczesność i technologia wcale nie muszą prowadzić do przerwania łańcucha relacji międzyludzkich. Wręcz przeciwnie. Jeśli zaczniemy używać zdobyczy nowej technologii właściwie, nie tylko zdobędziemy świat, osiągniemy sukces, ale też zaczniemy zauważać, że człowiek jest w tym łańcuchu ogniwem niezbędnym. Korzystać z narzędzi trzeba bowiem mądrze, a nie ślepo podążać za trendem sukcesu, rywalizacji oraz egoizmu, przedkładając rozwój materialny nad duchowy. Jeśli tak się nie stanie, zaczniemy odczuwać poważne braki prowadzące do zagłady nie tylko cywilizacji, ale przede wszystkim nas samych jako ludzi. Wszystkie najważniejsze wydarzenia, jakimi byliśmy świadkami do tej pory, oparte są bowiem na emocjach, czyli elementarnej potrzebie odczuwania właściwej człowiekowi.

Autorka po raz kolejny używa retrospekcji, ożywiając myślicieli i filozofów, łącząc ze sobą świat starożytny z nowożytnym. Splata wielość opinii, mędrców życiowych oraz wchodzi z nimi w dialog. Prosi o wytłumaczenie ludzkości tego, co już dawno istnieje. Na nowo odkrywa przed czytelnikiem wartości, na których opiera się świat oraz człowieczeństwo. O wielu z nich już nie pamiętamy. Trzeba więc na nowo je zinterpretować, odświeżyć, przypomnieć, aby zachowały się w naszej pamięci na dłużej. Niech te historie staną się inspiracją do odkrywania siebie na nowo oraz do zgłębiania tajemnicy ludzkości.

Jeśli dołożymy do tego jeszcze wykorzystane w książce zagadnienie dotyczące kwantów i atomów jako podstawowej jednostki materii wszystkiego, to zrozumiemy, iż od tego właśnie zaczyna się budowanie rzeczywistości. Dla autorki być może stanowi ona znaczenie fundamentalne dla zobrazowania zjednoczenia ludzkości w drodze do naprawy rzeczywistości w jakiej przyszło nam funkcjonować. Taki stan rzeczy doprowadził do destrukcji czy zagrożenia nie tylko planety, ale też człowieka. Stanowi również refleksję nad potencjalnymi skutkami rozwoju nauki i postępu technologicznego oraz jego wpływu na ludzkość.

Zachowajmy umiar przy rozwijaniu nowoczesnych technologii. Są one nam potrzebne, mają nas wspierać w tym zmieniającym się świecie, ułatwiać oraz rozszerzać kontakt w skali globalnej, ale nie powinny zastępować ludzi. Nie zapominajmy o sobie, własnych potrzebach, ale też o drugim człowieku. Książka Iwony Gajdy ma stanowić sygnał do zahamowania procesu autodestrukcji, aby dzięki temu powstała nowa, lepsza i wolna od wszelkich ograniczeń cywilizacja, której podstawą jest życie obecnych na planecie ludzi. Trzeba więc zacząć budować świat od początku, tak jak to niegdyś zrobili filozofowie.