Pomornica recenzja

“Pomornica” to emocjonalna pirografia. Ewa Przydryga wypala obrazy w wyobraźni czytelnika za pomocą sprawdzonych narzędzi - napięcia, niepewności i tajemnicy. Na naszych oczach Pisarka staje się artystką, a dzieło ukazuje nowe oblicze gatunku. Thriller jest we władaniu Autorki, a zwrot “Przydrygowe” po raz kolejny zyskał wiele nowych znaczeń i cech.

Matryca, na której Przydryga utrwaliła swoją historię, na pierwszym planie przedstawia rodzinę. Ojciec ma na imię Zdrada, ale bliscy wołają też na niego S*i**k (kto odgadnie ksywkę - wygrywa książkę niespodziankę). Matka to Sprzeczność - dla jednego dziecka nadopiekuńcza, dla drugiego obojętna, a przy tym ślepo podporządkowana mężowi. Syn stopniowo traci swoje imię, gdyż zastępuje je nazwa choroby, która go wyniszcza. Córka sama pozbawia się imienia, albowiem Kłamstwo przylgnęło do niej przez lata nad wyraz silnie. Co takiego wydarzyło się w tej rodzinie, że nie jest w stanie zaznać spokoju? Czy ich dom skrywa mroczny sekret? A może jest po prostu areną dla prześladowcy?

Najsilniej wypalone na obrazie są relacje między rodzeństwem, które to Przydryga ukazuje w kilku odsłonach. Miłość, oddanie i poświęcenie przeplatają się z zemstą, gniewem i rozpaczą. Bohaterowie, z początku podobni, są odbiciem wydarzeń, jakie ich dotknęły. Na twarzach mają zapisane swoje historie. To dlatego stale pochylają się przed lustrem - nie chcą ponownie wspominać własnych losów.

Nie mogę pominąć żółtego balonika, który również jest wypalony na drewnianym obrazie Autorki. Dotychczas kojarzył mi się wyłącznie z Derry i postacią TO Stephena Kinga. Od teraz zyskuje także oblicze “Pomornicy”, będąc symbolem przerażenia, demaskowania tajemnicy i mrożących krew w żyłach wiadomości. Kto jest ich autorem? Do jakich wydarzeń nawiązuje? Gdzie pragnie zaprowadzić odbiorcę?

Śmierć nastolatka, oskarżenie o gwałt, przemoc rówieśnicza, prześladowanie, skrywane kłamstwo i pragnienie zemsty - te motywy Przydryga również uwieczniła na swoim obrazie, ale ich Wam nie opiszę, bo widnieją na układance piekło-niebo, którą sami musicie zobaczyć.

Przydryga potrzebowała “Pomornicy” i przychodzi z nią w najwłaściwszym momencie swej literackiej kariery. Ta powieść nie budzi wątpliwości, a ewentualne głosy krytyczne zatoną pod naporem tsunami uznania. Autorka udowadnia, że literacki rozwój jest dla Niej największą wartością, a Ona sama, wciąż głodna wyzwań, podnosi poprzeczkę, niczym gimnastyczka szarfę.

Wielki Bart jest pod wrażeniem!