Elena. Wygrać z losem recenzja

"Jak zawsze, kiedy życie chce nam zrobić przykrą niespodziankę, nie ma co liczyć na jakiekolwiek znaki ostrzegawcze. Czasem człowiek nie zauważa nawet samego momentu, kiedy przychodzi nieszczęście."

Trzynastoletnia Elena wiedzie szczęśliwe życie wychowując się w rodzinie, która prowadzi ujeżdżalnię oraz szkołę nauki jazdy konnej. Spędzając cały swój wolny czas wśród koni, od dziecka ma z nimi bardzo dobry kontakt. Niestety, pewnego dnia na jaw wychodzi fakt, że stajnie są mocno zadłużone. Nad rodziną ciąży widmo sprzedaży rodzinnego interesu, co mocno wszystkich niepokoi.

Zaistniała sytuacja przyczynia się do powstania nerwowej atmosfery w rodzinie. Każdy każdego obwinia, przez co domownicy przysparzają sobie nawzajem wiele cierpienia. Elena nie potrafi się odnaleźć w tej, nowej dla niej, sytuacji. Przez apodyktycznego ojca traktowana jest jak dzieciak, który nie ma prawa głosu. Co więcej, okazuje się, że jej rodzina skrywa tajemnice nie przeznaczone dla niewinnych uszu. Gdy bohaterka zaczyna spędzać więcej czasu z jednym z chłopców dowiaduje się, że to największy wróg rodziny, z którym kategorycznie nie powinna się widywać.
Dlaczego? Właśnie tego nikt nie chce jej wyjaśnić.

"Elena. Wygrać z losem" to pierwsza część tetralogii autorstwa Nele Neuhaus, w której czytamy o losach młodziutkiej dziewczyny znajdującej się w nieciekawym położeniu. Mimo przeciwności losu bohaterka nie poddaje się, tylko bierze sprawy w swoje ręce i postanawia sama, na tyle, na ile może, wspomóc rodzinę w trudnej sytuacji materialnej. To zachowanie godne pochwały, które może stanowić wzór do naśladowania. W moim odczuciu cała powieść stanowi świetną propozycję dla młodych czytelników. Pozbawiona jakichkolwiek wypaczeń XXI wieku kreśli przed nami obraz nastolatków, którzy mogą się poszczycić nieposzlakowaną opinią. To młodzi ludzie, posłuszni starszym osobom, którzy mają swoje pasje i z prawdziwym zapałem poświęcają czas, by je rozwijać.

Niezaprzeczalnie lekturze emocji dodaje wątek sensacyjny, który sprawia, że książkę czyta się z zapartym tchem. Choć wyjaśnienie całej sytuacji okazuje się nie takie, jak możnaby oczekiwać, to wprowadzenie tego elementu ożywia i uatrakcyjnia fabułę powieści.

W książce znajdujemy bardzo realistycznie oddaną miłość do koni. Cały wątek z nimi związany przedstawiony jest nad wyraz plastycznie, a to z uwagi na fakt, że sama autorka jest ich wierną fanką. Przyznam, że chyba jeszcze nie zdarzyło mi się czytać publikacji, w której tak mocno byłby zarysowany świat związany z tymi zwierzętami. Oczywiście, podnosi to wartość książki, z której możemy się naprawdę wiele nauczyć o naturze koni oraz o praktykach związanych z ich ujeżdżaniem.

"Każdy koń miał swoją osobowość, upodobania i słabość, zupełnie jak ludzie. Niektóre były ciekawskie, inne wyrachowane, a jeszcze inne chciały się przez cały czas przytulać."

Moja ocena 8/10.