Furtianie recenzja

Najnowszy tomik wierszy Anny Piwkowskiej określiłbym przede wszystkim jako poezję elegancką. Autorka często odwołuje się do zjawisk kultury, do mitów, do klasycznych książek i uznanych pisarzy, miesza też style poetyckie.

Na przykład pierwszy wiersz w tomie, zadedykowany ojcu a zatytułowany 'Nie masz, nie masz nadzieje' zaczyna się tak:

Przejmujące słowa, ale skąd tam słowo 'ochędóstwo' jakoś mi niepasujące do reszty? W dalszej części wiersza mamy:

to mi jakoś pachnie Kochanowskim, więc owo 'ochędóstwo' może ma sens...

Jest tam więcej tropów literackich, których rozwikłanie zostawiam szanownym czytelniczkom i czytelnikom, wystarczy podać tytuły wierszy: 'List od Scarlett', 'Jechać do Wilka' czy początek wiersza 'Kos': „Poszły w las me ogary, minęło południe”. Intryguje mnie początek wiersza 'Kławdia': „Kławdia z psem, brzegiem morza idzie do Lubeki.” Jakiś to jest trop literacki, ale jaki? Pomożecie?

W niektórych wierszach znajduję piękne, przejmujące zwroty, jak w utworze 'Symultanka':

Rozdłubywanie rany serca – piękne...

Nie ukrywa Piwkowska fascynacji poetami rosyjskimi, Pasternakiem, Błokiem, Achmatową czy Cwietajewą i tak jak oni uważa, że wiersz winien mieć melodię, pewną muzyczność, w szczególności rymy. Rzeczywiście wiele jej utworów właśnie takich jest. Poza tym w jej wierszach zwraca uwaga wersyfikacja, jak w osiemnastozgłoskowcu 'Wielka Sobota II' zaczynającym się tak:

Znajdziemy tam jeszcze odniesienia do współczesności, wiersze o wojnie w Ukrainie. I oczywiście wiersze o miłości.

Piękny tomik, do którego z pewnością będę wracał.