Dżuma recenzja

Obserwując opinie znajomych i nieznajomych zaważyłam, że wielu z Was zdecydowało się na lekturę "Dżumy Alberta Camusa w trakcie pandemii COVID-19. To był dla mnie wyjątkowo trudny czas pełen trosk i rozczarowań i choć bardzo mnie kusiło postanowiłam odłożyć tę książkę na lepszy moment. Bałam się, że powieść ta dodatkowo mnie przytłoczy a tego chciałam uniknąć.
Pewnie jak wszyscy "Dżumę" czytałam w latach młodzieńczych. Jeśli się nie mylę była to lektura w szkole średniej. Jakiś czas temu postanowiłam sobie, że będę wracać do książek przeczytanych lata temu, szczególnie klasyków literatury by sprawdzić ja teraz, bogatsza życiowe doświadczenia odbiorę te powieści. I tak jak się spodziewałam nie miała już ona takiej siły rażenia jak czytana za pierwszym razem.
Na jej odbiór teraz nałożyły się też przeżycia pandemii, która na długie miesiące zatrzymała świat.
W książce nie dostrzegłam strachu, paniki czy zbytniej obawy co przyniesie kolejny dzień.

Epidemia, która nawiedziła algierski Oran jest jedynie pretekstem do tego aby obserwować ludzi i ich postawy w mieście odciętym od świata gdzie szaleje zaraza. Choroba to zło, a ci co się z nią stykają prezentują całą paletę ludzkich postaw wobec tego zła: od odwagi i determinacji poprzez chciwość, która pozwala na ludzkiej tragedii budować prestiż i bogactwo czy też bezradność i poddanie się losowi.
Doktor Rieux, od początku zarazy robiący wszystko aby nieść ulgę chorym jest jednym z niewielu, którzy zdają sobie sprawę z powagi sytuacji. Mimo choroby miasteczko żyje swoim tempem: ludzie beztrosko spacerują po ulicach, spotykają się w kawiarniach i przekazują sobie plotki o sytuacji w mieście. Żyją swoim nudnym, przewidywalnym życiem i czekają na koniec epidemii, która pochłania coraz więcej ofiar.

Dużo jest w "Dżumie" chaosu, sporo fragmentów nużących jednak nie sposób odmówić autorowi znajomości psychiki ludzkiej. To właśnie ten motyw przemówił do mnie najmocniej. Książka, którą trzeba przeczytać, w końcu Albert Camus to laureat literackiej Nagrody Nobla z 1957 roku.

Audiobook (czytał Adam Ferency)