Dżin recenzja

„Dżin” to drugi tom „Trylogii maltańskiej” autorstwa Marcina Mortki. Do tej pory oprócz „Miasteczka Nonstead”, Kociołka oraz Madsa i jego Straceńców a także „Obrońców Talidornu” nie czytałam niczego więcej chociaż ciągle próbuję sięgać po inne pozycje autora. Dlatego zaczynając przygodę z najnowszą serią spodziewałam się bardziej czegoś co przypominałoby Drużynę do zadań specjalnych. Czy czuję się rozczarowana? Absolutnie nie. „Dżin” to kontynuacja historii zapoczątkowanej w „Maleficjum”. Mija kilka lat od wydarzeń z tomu pierwszego. Dżin, którego Bruno Scozzi uwolnił nadal gdzieś sobie krąży a nasz bohater wraz ze swoimi przyjaciółmi przetrząsają maleficja i zasięgają języka w celu dowiedzenia się jak go zwabić do siebie i okiełznać.

Soave prowadzi sierociniec i to nadaje jej życiu sens. A Florese? I ona ma swoje tajemnice, których nie zamierza zdradzić siostrze ale jej powiernikiem zostaje Bruno. Słusznie czy nie? I dlaczego akurat on skoro joannici tyle lat po jego odejściu dybią na życie byłego zakonnika? Co lub kto ich do tego zmusza? I dlaczego wokół Brunona pojawiają się lokalne demony?
Nowe pytania, które w zasadzie mnożą się jak grzyby po deszczu, a nie na wszystkie czytelnik otrzymuje odpowiedzi.

Akcja powieści w zasadzie do połowy jest powolna i czekałam aż coś poważniejszego zacznie się dziać. I tak w końcu od rozdziału jedenastego przyspiesza aby pozostawić czytelnika w osłupieniu i przebierającego nerwowo palcami, gdyż chętnie od razu sięgnąłby po tom trzeci.

Zarówno Malta jak i Gozo po raz kolejny zostały barwnie odmalowane przez autora. Ma się wrażenie jakby się przebywało na wyspach wraz z bohaterami, którzy w swej wyrazistości i indywidualności niczego nie stracili w stosunku do tomu pierwszego. Fakty historyczne i autentyczni bohaterowie znowu kapitalnie wkomponowali się w fantastyczny świat wykreowany przez autora co po raz kolejny spowodowało, że nie mogłam się nadziwić jak to autorowi kapitalnie się udało. Tylko jak dla mnie nieco za mało Dżina w „Dżinie”. A tym co zastanawiają się czy czytać tom pierwszy mówię czytać, bo może odnajdziecie się po jakimś czasie w fabule ale będzie to niepowetowana strata w stosunku do „Maleficjum”.

„Recenzja powstała w ramach przedpremierowej akcji recenzenckiej wydawnictwa SQN”