Dziewczyny z powstania recenzja

Historia powstania warszawskiego była opowiadana już wiele razy. Powstała jeszcze jedna pozycja i na pewno nie ostatnia. Tym razem o tym co działo się w sierpniu 1944 roku w Warszawie, opowiadają kobiety, wtedy dziewczyny, wtedy i dzisiaj bohaterki:
Sławka. Sanitariuszka z Ochoty.
Halinka. Z dzieckiem na rękach.
Rena. Powstańcze marzenie.
Zosia. Miłość i śmierć w walczącej Warszawie.
Anna. Hrabianka w AK.
Marzenka. Jaśnie panienka w obozie.
Jadwiga. W piekle woli.
Teresa. W mroku kanałów.
Dora sprawiedliwa z Żoliborza.
Irena. Kiedy mąż idzie na wojnę.
11 historii. Każda ma w sobie coś innego. Powstanie miało trwać kilka dni. Trwało trzy miesiące. Bohaterki opisują przebieg walk, ich role, zadania.
Z książki autorstwa Anny Herbich dowiadujemy się jak wyglądała walka z okupantem, jak radość mieszała się ze smutkiem, łzy szczęścia z łzami rozpaczy, jak kwitła powstańcza miłość. Walczyły, opatrywały rannych, roznosiły wiadomości, meldunki, przekazywały przesyłki, kochały, brały śluby, chwytały za broń, chroniły swoje dzieci. Były dzielne. Jak same opowiadają, bał się każdy. Żaden wstyd - mówią. Nie było dla nich ważne życie - ważna była Warszawa.

Były młode. Miały marzenia, swoje pasje, pierwsze miłości. W głowie najpewniej planowały przyszłość. Ale przyszła wojna. Straciły dom, bliskich, ich plany legły w gruzach. Musiały być gotowe na wszystko.

Halinka urodziła kilka godzin przed powstaniem. Przez trzy miesiące walczyła nie na ulicy, ale o to by jej dziecko przeżyło. Ciężko było z pożywieniem i wodą. Przez całe powstanie musiała chować się w piwnicy z maleńkim dzieckiem na rękach.
Marzenka pochodziła z bogatego domu. Książka Anny Herbich pokazuje, że kiedy wybucha wojna status społeczny nie ma żadnego znaczenia.

Było trudno ale wiedziały, że tak trzeba. Chciały być wolne i razem z innymi powstańcami musiały o to zawalczyć. Dzięki ich bohaterstwu miłości do ojczyzny dzisiaj Warszawa jest wolnym miastem. Odniosły zwycięstwo.

Mimo tego co przeżyły i co ich spotkało mówią, że do powstania poszły by jeszcze raz gdyby tylko było trzeba.
Takiej postawy miłości do Ojczyzny powinniśmy się uczyć.

"Do powstania poszłabym raz jeszcze. Bez najmniejszego wahania. Nie zrozumie tego nikt, kto nie przeżył okupacji. Te pierwsze sierpniowe dni… Na domach zawisły niewidziane od 1939 roku polskie flagi, pojawili się polscy żołnierze, ludzie rzucali się sobie w ramiona. To był kawałek Polski, tej prawdziwej, wolnej. Straty, jakie ponieśliśmy, były oczywiście potworne. Do tego ci wszyscy niewinni mieszkańcy Warszawy… Innego wyjścia jednak nie było."
Krystyna Sierpińska z domu Myszkowska (rocznik 1929)