Uczennica recenzja

„Uczennica” to bardzo niewielka powieść, ale przesycona mocno egzystencjalną treścią. Na zaledwie 130 stronach towarzyszymy japońskiej nastolatce od chwili jej porannego przebudzenia, aż do zmierzchu, kiedy dziewczyna układa się do snu.

Tytułowa uczennica zaprasza nas do świata swoich wewnętrznych przeżyć, a jest on bardzo bogaty. Ta, w gruncie rzeczy bardzo samotna dziewczyna pokazuje nam całą gamę uczuć i emocji nią targających, różnorodnych i mocno skrajnych przemyśleń. To także obraz jej pragnień i marzeń, oraz zmagania się z dojrzewaniem i samoakceptacją – taki obraz konfrontacji siebie z otaczającą rzeczywistością, a także z samą sobą – dziewczyna w jednej chwili jest z siebie dumna po to, by za moment zacząć się szczerze nienawidzić.

Bardzo jest to wyrazista, dogłębna i zmuszająca do refleksji analiza nastoletniej duszy, spisana przez autora, który, jak wynika z jego biografii, sam borykał się z odrzuceniem, nieudanymi związkami, uzależnieniem i wieloma próbami samobójczymi, aż do tej jednej udanej, która zakończyła jego życie dokładnie w dniu jego urodzin. Autor posłużył się także językiem i stylem, który z dużym przekonaniem może uchodzić za właściwy dla opisywanej grupy wiekowej, trochę tak, jakby czytało się spisywany spontanicznie pamiętnik nastolatki, i przyznam, że momentami, ze względu na bardzo osobisty charakter przekazu, czułam się tak, jakbym nieproszona wkradała się do myśli bohaterki.

Powieść jest w pewnym sensie eksperymentem translacyjnym, ponieważ, jak wynika ze słów zamieszczonych na początku książki, została ona przetłumaczona przez grupę studentów japonistyki UAM w Poznaniu. Trudno mi powiedzieć w jakim stopniu jest to eksperyment udany, na pewno słowo „naprawdę” napisane osobno mi się nie podobało, lecz nie wiem, czy to wina przekładu czy korekty :) niemniej, tę krótką powieść czytałam z zainteresowaniem i polecam ją jako swoistą podróż do głowy nastolatki.