Dzień gniewu recenzja

„Mama zabroniła mi żartować, kiedy zamiast marzanny podpaliłem siostrę i wrzuciłem do rzeki”.

Wyczuwalny niepokój, który swoimi mackami przyciąga czytelnika, dając mu czas na wyczekiwanie punktu kulminacyjnego. Dochodzi do ciebie przeświadczenie, że coś wisi w powietrzu, a twój umysł już daje ci znaki ostrzegawcze, które mają cię przyszykować na to apogeum. Budzące się domysły, nie są najlepszym doradcą, jednak niepewność jest gorsza.

Książka zaczyna się od spadającej na czytelnika bomby w postaci mających miejsce wydarzeń. Już na samym początku dostajemy energiczne tempo, wciągając nas w toczącą się akcję. Wraz z bohaterami podążamy drogą do odkrycia prawy, niejednokrotnie potykając się o pojawiające się kłody.

Emocjonalność bijąca z każdych słów wdziera się w odbiorcę, tworząc przed nim obrazy tych wydarzeń, jakby ich realność mogła być namacalna. Poruszająca masę ludzkich problemów i boleści, wpakowując to w rzeczywistość, niekiedy dość brutalną.

Autor doskonale bawi się czytelnikiem, podsyłając mu pewne przypuszczenia, dając układać swoją wersję, aby następnie jednym podmuchem wszystko rozmieścić niczym huragan, powodując chaos. Zmusza to nas, aby na nowo szukać odpowiedzi i dokładniej przyglądać się podpowiedziom.

Historia ukazana została z punktu widzenia obojga głównych bohaterów, dzięki czemu łatwiej jest nam zrozumieć ich działania i sposób myślenia. Każde z nich kieruję się innymi wartościami w tej drodze, jednak to siebie stawiają na pierwszym miejscu i swoje pragnienia. Jednak zło jest w każdym z nas, tylko kryje się pod różnymi formami.

Mogłoby się wydawać, że fabuła opierać się będzie tylko na jednym tle, jednak dochodzi też inny aspekt – sekta. To on obiera tutaj pierwsze tory, nadając akcji więcej mroczności i ciekawości. Niezrozumienie działań tego zjawiska wprowadza czytelnika w większą konsternację, szukając wytłumaczenia i objaśnienia. Manipulacja od zawsze jest silnym zjawiskiem, ale nie do końca jesteśmy świadomi, zagrożenia, jakie mogą z niej płynąć.