Dzielnica recenzja

Czwarty tom cyklu „Szczury Wrocławia”, „Dzielnica” ponownie przenosi czytelnika do alternatywnej historii Polski. Przypomnę, że światem rządzą zombies, a fabuła jest osadzona we Wrocławiu w realiach 1963 r., czyli w PRL-u.
Co tym razem znajdziemy w pokaźnych rozmiarów książce?
Niewielu ocalałych, którymi dowodzi generał Biedrzycki, wycofuje się na Wielką Wyspę chronioną wodami Odry. Okazuje się jednak, że nawet tam nie są bezpieczni. Na rogatkach pojawia się kolumna radzieckich wojsk, które pragną przejąć miasto, ale nie wiedzą o czającym się niebezpieczeństwie. Czeka na nie niespodzianka – potężny wróg planujący atak. Cel jest jeden: unicestwienie wszystkich (obrońców Wielkiej Wyspy i Rosjan). Co to oznacza dla mieszkańców nowego azylu? Będą musieli stawić czoła nie tylko wewnętrznym podziałom, ale i zewnętrznym zagrożeniom, w tym niewidzialnemu wrogowi.
W tej części czytelnik znajdzie wartką akcję, napięcie i głębsze refleksje na temat ludzkiej natury, np. lojalności. Postacie są wyraziste, z pogłębioną warstwą psychologiczną i indywidualnymi motywacjami. Szczególną uwagę przyciąga postać generała Biedrzyckiego, który staje się symbolem desperackiej walki o przetrwanie w świecie na skraju wyginięcia ludzkości.
W omawianej części zawężone do korytarzy kliniki i wiezienia miejsca akcji „Szpitala” i części „Krat” zmieniają się w ulice, a małe pomieszczenia w charakterystyczne punkty Wrocławia znane z „Chaosu”.

"Ich szponiaste paluchy bez trudu wbijały się w ciało, nawet gdy było okryte grubym płótnem munduru. Kości łamali jak zapałki, wyrywali ofiarom całe kończyny, a robili to z taką łatwością, jakby rozkładali na części stare lalki."

Czytając „Dzielnicę” przeżywamy krwawe przygody bohaterów, w napięciu poznajemy kolejne losy ocalonych z wyspy rozkładu.
Mimo dużej objętości prezentowana historia porywa niczym wartki nurt rzeki i przyciąga uwagę czytelników. Autor trzyma styl. Podoba mi się jego poczucie humoru, którego w „Dzielnicy” również nie brakuje.
Uważam, że jest to najlepsza część z dotychczas przeze mnie przeczytanych „Szczurów Wrocławia”.