Mądrość wiedźmy recenzja

Powieść Marka Pietrachowicza zatytułowana „Mądrość wiedźmy” to przykład literatury przygodowej realizowanej w tle historycznym, ale jednocześnie z fabułą fantasy. Akcja ma miejsce we wczesnych wiekach, pod koniec pierwszego tysiąclecia. Scenografia oraz bohaterowie powieści są w pełni fikcyjne. Pierwszoplanowa postać - Raiana z Greenbarrow to tytułowa wiedźma, czarownica, znająca wiele zaklęć i magicznych forteli. Ścigana listem gończym, w czasie swojej podróży-ucieczki przyłącza się do napotkanej wyprawy Sir Alberta z Westmoor, sługi zakonu Rycerzy Świątynnych Wysp Ośmiu. Wraz z tym przyłączeniem rozpoczyna się cały szereg przygód, w których nie brakuje pułapek i zdrad, intryg, fascynacji poszukiwania bezcennych artefaktów, bitw i potyczek.

Cechą charakterystyczną powieści jest język zawierający stare zwroty, słowa, wyrażenia, podając kilka ilustracji choćby: jeno, wraży, wżdy, kromlech, nanizane, zali, alibo, atoli, niźli, zaiste, krom, przebóg, jejmościanka. Albo też przykłady całych fraz i zdań: „Widzę, że Waszeć za to dwornością wszelką i cnotami wojennymi bogaty” lub „aniśmy stracili chyżości”. Dla niektórych czytelników może okazać się to szczególnie atrakcyjną zachętą, dzięki której wybiorą się w etymologiczną podróż i spróbują badać źródłosłów.

Pełne celtyckiego kolorytu i iryjskich wierzeń, dzieje bohaterki – nastoletniej, rezolutnej wiedźmy Raiany – która wbrew swej woli i przekonaniom wyrusza na niebezpieczną przygodę, mającą odmienić losy świata – i jej własne. W międzyczasie snuje całkiem dojrzałe przemyślenia, niosące otuchę i odwagę.