Dzieci z Pawiaka recenzja

Dziecko, krucha istota, która potrzebuje ciepła, wsparcia i zrozumienia. Kochającego domu z gorącym obiadem, troskliwej opieki rodziców i nieustającej zabawy. Właśnie tak powinno wyglądać dzieciństwo każdej pociechy.

Mówi się, że dziecięca pamięć jest ulotna. Zapamiętujemy kilka może kilkanaście wydarzeń, by po latach i tak zaszły mgłą. Pamiętamy jakiś fragmentaryczny zarys, kilka obrazów, nie zaś nazwiska czy imiona. Te dzieci pamiętają wszystko. I choć wydarzenia rozegrały się ponad 70, to wspomnienia są nadal żywe, a rany, jakie powstały już nigdy się nie zabliźnią.
Dzieci z Pawiaka to zbiór historii, tych, którzy przeszli przez piekło nazistowskiego więzienia. Nie zrobili nic, a zostali osadzeni, bo czym zawiniła Mirka, która pragnęła, by wojna skończyło się na zawsze. Ona nie chciała krwi, głodu i śmierci najbliższych. Pragnęła spokojnego i bezpiecznego dzieciństwa. Tyle i aż tyle. Dla Niemców jak widać, było to najgorsze przestępstwo.

Powiedzieć, że Dzieci z Pawiaka odkrywają przed nami straszny i bolesny obraz, to jak nie powiedzieć nic. To jakby przemilczeć niewygodne fakty, tak by nigdy nie ujrzały światła dziennego. Bicie, zastraszanie, głód i widok umierających więźniów. Taki obraz na zawsze utrwalił się w małych, dziecięcych głowach. Każda opowieść, choć porusza ten sam wątek, pokazuje zupełnie inną historię. Nie da się przejść obok nich obojętnie. Nie wzruszyć się, kiedy czyta się o cierpieniu najmłodszych, którzy zamiast miłości otrzymywali surowe kary.

Niewątpliwym plusem tej książki jest sama autorka. Jak nikt inny potrafi przepięknie malować słowem. Sprawić, że emocje zamknięte na kartach książki na nowo budzą się do życia. W przepiękny sposób zaczarowuje czytelnika, tak by poczuł emocje rozmówcy. Nie są to tylko rozmowy, to spotkanie z żywym i pełnym odwagi człowiekiem. I choć fizycznie nie słyszymy jego głosu, to podczas lektury czułam, że rozmawiam z kimś bliskim. I za to dziękuje autorce.

Jesteśmy ostatnim pokoleniem, które może dowiedzieć się o tamtych wydarzeniach od bezpośrednich świadków. Skorzystajmy z tego póki czas. Kiedyś będzie za późno…