Dzieci z Pawiaka recenzja

O losach dzieciaków w czasie II wojny światowej napisano wiele. Obojętnie czy są to opowieści o dzieciach polskich, żydowskich czy niemieckich zawsze są wzruszające, ponieważ te niewinne istotki, które powinnny spędzać czas na beztroskich zabawach z rówieśnikami musiały żyć w czasach tragicznych i być świadkami scen, których nigdy nie powinny widzieć.

Pawiak w trakcie II wojny światowej był dla większości warszawiaków miejscem grozy do którego można było trafić na skutek nic nie znaczącego wykroczenia, a często nawet bez powodu. Myślę, że to więzienie można skalą potworności, która miała tam miejsce porównać tylko z aresztem śledczym przy Al. Szucha. Dzisiaj w Warszawie znajduje się muzeum Pawiak, ale budynek w którym się ono mieści nie pochodzi z czasów wojny, gdyż prawdziwy Pawiak nie przetrwał - zostało z niego dosłownie kilka elementów, w tym kawałek bramy wjazdowej.

Na Pawiak trafiały całe rodziny, w tym kobiety w ciąży, które rodziły tam dzieci. Zatem chociaż może to wydawać się niemożliwym to na Pawiaku wychowywały się dzieci! Książka Sylwii Winnik "Dzieci z Pawiaka" opowiada historię kilkorga z nich, które spędziły w tym miejscu jakiś okres swego dzieciństwa. Niektóre trafiły na Pawiak już jako dzieci starsze i były świadome potworności miejsca w którym się znalazły. Jednak były też takie maluchy, które nie znały świata spoza celi i choć brzmi to przerażająco to Pawiak był ich domem.

Pozycja ta zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Jest trudna z racji poruszanej tematyki, ale zarazem czyta się ją błyskawicznie, gdyż jest bardzo ciekawa. Nie zawiera ona zbyt wiele treści, gdyż chociaż ma ponad 300 stron to znajduje się w niej bardzo dużo fotografii. Trochę szkoda, ponieważ wolę gdy książki z kategorii wspomnienia nie były lekturami na jedno podejście, a były znacznie bardziej rozbudowane choćby o sporą część historyczną pochodzącą od Autora. Niemniej mi "Dzieci Pawiaka" bardzo się spodobała i polecam ją każdemu czytelnikowi zainteresowanemu tematyką II wojny światowej.