Dziecięce koszmary recenzja

" Dziecięce koszmary " Lisy Gardner to czwarty tom z cyklu o detektyw D.D Warren. Poprzednie tomy czytałam z niezwykłą przyjemnością, dlatego po tę książkę sięgnęłam z dużym zainteresowaniem. Autorka ma bardzo specyficzny styl, może niektórym przeszkadzać. Ja jednak tę formę akceptuję.

Na wydarzenia opisane w powieści mamy wgląd z perspektywy trzech osób. Danielle Burton, pielęgniarki pracującej w szpitalu na oddziale psychiatrii dziecięcej, Victorii Oliver, matki ośmiolatka cierpiącego na chorobę psychiczną z ostrymi zaburzeniami i agresją oraz D.D detektyw prowadzącej śledztwo w sprawie zabójstw.

Początek książki zapowiadał się ciekawie, niestety ten potencjał bardzo szybko został zabity. Z czasem lektura stała się męcząca. Z kryminału pozostały tylko niewielkie szczątki. Temat nagle zboczył na tor medyczno-obyczajowy. Pojawiło się parę wątków i osób właściwie ze sobą niezwiązanych.

Zabrakło mi tu emocji, jakiegoś napięcia czy oczekiwania. Czasami zapominałam, że jest to kryminał. Na samym początku doliczyłam się, chyba, dwunastu ofiar. Napisałam chyba, gdyż w tej książce zamordowani nie byli najważniejsi i autorka bardzo szybko pozwoliła mi zapomnieć o wątku zamordowanych ludzi. Nieczęsto spotyka się kryminał, w którym ofiary nie są ważne i autorka nie poświęca im zbyt dużo czasu. O zamordowanych wiemy niezwykle mało, są postaciami drugoplanowymi i tworzą poboczny wątek. Za to o chorobie psychicznej, objawach i sposobie reagowania na niektóre zachowania wiem więcej niż gdybym sięgnęła po niejedną książkę medyczną.

Sposób pisania pani Gardner jest bardzo ciekawy, gdyż kończy rozdziały w taki sposób, że chce się szybko dowiedzieć co wydarzyło się dalej. Według mnie to jest najmocniejsza strona tej powieści.

Sam morderca jest potraktowany bardzo pobieżnie. Jego motywacja bardzo nieprzekonująca i pokrętna. Zabrakło mi tu dbałości o szczegóły. Mam wrażenie, że z powodów osobistych, o których autorka wspomina w posłowiu, nie udało się połączyć wątku kryminalnego z obyczajowym. Pani Lisy zbyt emocjonalnie podeszła do tematu.

Mnie ta książka nie przypadła do gustu, ale wiem, że ma wielu zwolenników dlatego uważam, że warto ją przeczytać, aby wyrobić sobie własne zdanie.