Dzieci zapomniane przez Boga recenzja

Detektyw Jerry Pardoe razem Bobbym Mallettem wysiedli na miejscu, gdzie zebrał się już znaczny tłum gapiów.

Ofiara morderstwa leżała pod wiatą przystanku autobusowego.

Wszystko wskazywało na sprzeczkę dwóch członków klubu karate, który mieścił się obok.

Podejrzany siedział na ławce skuty kajdankami. Okazało się, że mężczyzna którego dźgnął, spotykał się z jego dziewczyną, która za jego namową usunęła ciążę.

Gemma weszła do włazu. Śmierdziało tak intensywnie iż nie pomagało nawet zasłonięcie twarzy. Pracownicy czekali aż sama rozezna się w sytuacji i zdecydują co zrobić z zatorem który powstał w rurach. Spłatane korzenie razem z jakąś bryłą tłuszczu tworzyły przeszkodę z którą będą musieli sobie poradzić. Gdy już miała zawracać zobaczyła olbrzymiego szczura zmierzającego w stronę zatoru. Odwróciła się raz jeszcze i tym razem zamarła z przerażenia. Mleczko biała twarz patrzyła na nią z powstałej bryły.

Była to bez wątpienia buzia małego dziecka.

Wydłużona czaszka, osadzone blisko siebie oczy bez tęczówek i bardzo szerokie nozdrza.

Gemma nigdy w życiu nie widziała czegoś równie potwornego.

Wychodząc z kanału pomyślała jeszcze, że musiało jej się to przewidzieć.

„Dzieci zapomniane przez Boga” to horror opowiadający o zdumiewająco zdeformowanych płodach, które za sprawą jakiejś przedziwnej tajemnicy znajdują schronienie w kanałach.

Na pytanie skąd się biorą, odpowiedz znajdziecie w książce.

Muszę powiedzieć, że od lat zaczytuję się w powieściach Mastertona i podoba mi się to, że znowu próbuje wrócić do gatunku jakim jest horror. Brakowało mi tego dreszczyku emocji w jego thrillerach, czy kryminałach. Cykl o Katie Maguire uważam za bardzo dobry jednak horror pozostaje u mnie zawsze na pierwszym miejscu.

„Dzieci zapomniane przez Boga” to luźna kontynuacja „Wirusa”. Książki te łączy jedynie duet detektywów - Jerry Pardoe i Dżamila Pate.

Szybka i wartka fabuła, wbrew pozorom nie skupia się na makabrze. Oczywiście mamy w tle parę trupów i kilka krwawych opisów, lecz nie to stanowiło intencję autora.

Uważam, że tą książką Masterton udowodnił, iż nie zapomniał jak się tworzy grozę i dla mnie dalej pozostaje niekwestionowanym mistrzem gatunku.

Polecam!

#rebis

#grahammasterton

#renibook