Dzieci krwi i kości recenzja

Moje ostatnie spotkania z fantastyką nie kończyły się zbyt dobrze – książki były schematyczne, przewidywalne nudne, przez co trudno się, a nawet obrzydliwe.

,,Dzieci krwi i kości” bardzo mi się spodobały, dlaczego? 

Orisza… Kraina o smutnej przeszłości, nie dająca zapomnieć ibawitom tego, co stało się jedenaście lat wcześniej. Tego, co pozbawiło życia wielu ludzi. Obława. To słowo nie brzmi dobrze, bynajmniej nie dla białowłosych ludzi pozbawionych magii. Dla króla oraz jego nie posiadający magii poddani cieszyli się z takiego obrotu spraw, ale czy ich szczęście trwało długo? Czy magia dała im spokój i bezpieczeństwo?

Żyjąca w ciągłym strachu rodzina nigdy nie przepuszczałaby, że może wziąć udział  w czymś, co może zmienić wszystko. Nigdy nie spodziewali się tego, że ich siostra i córka może okazać się kimś niezwykłym i zadecydować o przyszłości.

Bardzo podziwiam Tomi Adeyemi, wspaniale wykreowała świat – mapa to cudo – opisy każdego z miejsc, w których byli bohaterowie były niesamowite, dokładne, czasami miałam wrażenie, że tam jestem. Dodatkowo widać było, że ma lekkie pióro, ani razu nie odniosłam wrażenia, iż coś było sztuczne, każdy fragment wydawał mi się realistyczny i to było dobre.

Ogólnie odniosłam wrażenie, że każde słowo było bardzo dobrze przemyślane, zresztą jak wszystko w tej książce. ,,Dzieci krwi i kości’’ zaskakują z każdą stroną. 

Nie mogę się doczekać kolejnych części, które na pewno nas zaskoczą i sprawią, że wiele osób pokocha tę trylogię.

Ale… Mam jedno zastrzeżenie. Na początku sądziłam, że osoby mówiące o wątku romantycznym jako  o elemencie nie pasującym do książki się mylą, ale sama odniosłam takie wrażenie. 

W tej recenzji chciałabym poruszyć jeszcze jeden temat. 

Tomi Adeyemi pokazała nam, że to ludzie wpływają na nas, nasze decyzje i nasze życie, że to oni nas kształtują, mówiąc nam wiele rzeczy. Król Saran dręczył ibawitów, wiedział, że nie posiadają magii, a mimo to zatruwał im życie, ich rodziny musiały płacić podatki za to, że mieszkali z nimi w domu. Gardził nimi. Przekonywał swoich poddanych, że miał powód do tego, by przeprowadzić obławę, ale czy wszyscy muszą ponosić winę za czyny kilku buntowników? Czemu nie ukarano tylko ich? Czemu musiało ucierpieć tyle osób?

Autorka pokazała nam, że nienawiść to najgorsza rzecz jaka może nas spotkać, to od niej zaczyna się wszystko: morderstwa, prześladowania, wojny. 

Chciałabym by każdy po przeczytaniu tej książki wiedział, że nienawiść niesie zło oraz wyniósł wiele innych wartościowych rzeczy i postaw.

Natalia Bronikowska (laraczyta)