Testament recenzja

Życie, ludzie, emocje – to przeplatany warkocz ludzkiego bytu.
A gdy należy się do rodziny, dużej rodziny, to trudno się z owego warkocza wyplątać. Bo on zaczyna dusić, odbiera racjonalność i zmienia człowieka.

Oto rodzina z 14-ściorgiem dzieci (dwójka w dzieciństwie zmarła). Oto zlepek dwunastu osób, teraz już dorosłych, które zjeżdżają do domu rodzinnego, by podjąć decyzję. Ale czy im się to uda? Mają bowiem rozmówić się z matką, co do przyszłości... co do jej bycia z ojcem... Kobieta, ona, matka. Ona powinna jeszcze pożyć, nie tu, nie z nim. Wystarczy już tego czasu. Zbyt wiele czasu.
Zbyt wiele łez i bólu i poniżania.
Trzeba powiedzieć dość... Tu nie można być, stąd każdy chciał uciec. Stąd każdy chciał się wyrwać i robił to najszybciej, jak tylko mógł.

Jednak ich wspólny pobyt, rozmowy, czy spojrzenia nie są tymi zapamiętanymi z okresu dorastania. Teraz, po latach są to dorośli ludzie, których ukształtował czas i życie i wspólne słowa jakoś nie zlepiają się ze sobą. Trudno jest nawiązać więź, jaka kiedyś była. ich spotkanie to zjazd ludzi, którzy, no właśnie. Którzy debatują? Uzgadniają? Znajdują w sobie odwagę, by po latach wykrzyczeć ból sprzed lat? A każde ma w sobie jakiś uraz...
Ojca i matki się nie wybiera...
O miłość ojca trzeba walczyć dzień w dzień. trzeba być takim jak on, by zyskać jego uwagę, ale miłość? dobre słowo? gest ojca wobec dziecka? tego ojciec nie ma w repertuarze, tego próżno po nim oczekiwać. Zimny, surowy, perfidnie szczery...

A teraz oni, oni, jako dorosłe rodzeństwo są tak różni, tak pogubieni w swoich losach, tak samotni w sobie... trauma niezasklepiona, umysł pamięta, dusza ma żal. To nie mija wraz z latami.

Mało jest książek, które lokują się w umyśle na lata, na zawsze - jak ta. Mało jest książek, których tekst strona po stronie zapisuje się w tobie. Słowo po słowie. I chyba dlatego te, którym się to przydarza, zapamiętujesz. One nabierają dla ciebie nieoszacowanej wartości. Można powiedzieć, że po prozie skandynawskiej można było się tego spodziewać, ale nie. Czasem i tu trzeba dobrze trafić i dobrze znaleźć. A "Testament"? Tu musi być cisza, czas na czytanie i czas na myślenie. Bo z powieści nie da się spokojnie wyjść. Ona wchodzi w czytającego i rozsierdza się ...