Doktor Jekyll i Pan Hyde recenzja

W końcu udało mi się nadrobić nowelę, która od ponad 130 lat inspiruje wielu twórców i każdy z nich chce na swój sposób opowiedzieć historię pewnego lekarza, który w swoim laboratorium stworzył miksturę, której właściwości pozwalały na rozdzielenie dwóch tkwiących w człowieku natur, tej dobrej i złej.

Henry Jekyll działanie owego specyfiku testuje na sobie, w ten sposób światło dzienne, a raczej nocne, odwiedza jego mroczna strona pod postacią Edwarda Hyde'a, niepodobna do Jekylla, nie tylko z charakteru, ale i z wyglądu. Pojawiający się człowiek bawi się na całego mając za nic jakiekolwiek prawa, szczególnie moralne. Nie dba o normy etyczne, nie ma wyrzutów sumienia, a w napadzie szału potrafi zabić.

Gdy Henry widzi jakim człowiekiem jest jego alter ego próbuje jakoś je poskromić, niestety pan Hyde nie potrzebuje już mikstury by wychodzić z jego cienia.

Rozpoczyna się walka dwóch osobowości, a czytelnik sam musi ocenić, który z nich unicestwił tego drugiego.
Ja sobie tak myślę, że przegrabi obaj, bo w każdym człowieku musi żyć choć szczypta tego drugiego.
Ale to oczywiście moje zdanie, z którym można dyskutować, a nawet się nie zgadzać.

Uwielbiam takie klasyki! A dostając taką historię człowiek czyta, zachwyca się, zamyka książkę i ogromnie żałuje, że ma ona zaledwie 115 stron.
Autor tej genialnej noweli zmarł dość młodo, ale zdążył napisać kilka powieści, ja znam "Wyspę skarbów" czytaną lata temu, za dzieciaka.
Będę musiała przypomnieć sobie jej klimat, ale tutaj te mroczne angielskie zaułki w połączeniu z mroczną ludzką naturą tworzą grozę w najczystszej klasycznej postaci, którą pokochałam i sięgam po nią coraz częściej i z ogromną przyjemnością.

Na końcu dostajemy posłowie napisane przez Macieja Szymkiewicza, dzięki któremu możemy poznać, jak doszło do napisania tej historii, która zagościła w zbiorowej wyobraźni ludzkości.

Pytanie mam, może ktoś odpowie.
Uważam, że Autorzy przelewają na papier swoje ja, czasem to pierwsze, a czasem to drugie, głęboko ukrywane przed światem. Tęsknoty przelewają na papier, marzenia też i przelewają tam też swoje ciemne zakamarki duszy...
A Wy jak myślicie?