Drzewo migdałowe recenzja

„W górę wystrzeliły płomienie, osmalając ściany, które na naszych oczach zamieniły się w popiół. Nasz dom przestał istnieć. Wtedy jednak zobaczyłem nasz migdałowiec, który stał nienaruszony, pozbawiony jedynie kwiatów.”

Od czasu zakończenia II wojny światowej Bliski Wschód jest kojarzony z obszarem przepełnionym konfliktami i rozlewem krwi. W 1947 roku, na mocy decyzji ONZ, na terenie Palestyny powstały dwa państwa: państwo żydowskie i państwo arabskie. Idea odbudowy żydowskiego państwa w Palestynie choć została wsparta przez takie państwa jak Wielka Brytania i była ideą wzniosłą, to do dzisiaj zbiera swoje krwawe żniwo. Pragnienie odtworzenia w Palestynie żydowskiej siedziby narodowej, a co za tym idzie ogłoszenie niepodległości przez Izrael 14 maja 1948 roku zaskutkowało wybuchem sporów, o których głośno jest nawet dzisiaj. XXI wiek - wiek tylu przemian, a jednocześnie wiek napięć, których nikt nie jest w stanie załagodzić. (...)

Okładka głosi, że jest to opowieść o „sile miłości, cenie nienawiści i drodze do odkupienia”, ja powiem więcej, jest to książka, która ma pokazać, że literatura służy do wyższych celów aniżeli tylko do zapewnienia satysfakcji i radości czytelnikowi. Do głębi porusza nas historia Ahmada - Palestyńczyka ukazanego na przestrzeni różnych momentów swojego życia. Jest to rok 1955, czyli jego dzieciństwo, rok 1966 czyli moment dorastania, a właściwie czas kiedy Ahmad przebył „przyspieszony kurs dorosłości”. Rok 1974, w którym bohater zaczął w końcu czerpać profity ze swojego ścisłego umysłu - wielkiego matematyczno-fizycznego talentu i ostatecznie 2009 rok, który w pełni obrazuje, do czego narrator doszedł, z jakim trudem i jakim stał się przez to człowiekiem.

„Drzewo migdałowe” to wielce przejmująca książka, od której ciężko się oderwać. W pełnej okazałości prezentuje - choć mało kolorowy - to jednocześnie egzotyczny obszar Bliskiego Wschodu. Książka Corasanti wyrywa nas z ciepłego fotela, a jednocześnie uczy nas jak go docenić, Stykamy się w niej ze światem, tak bardzo różnym od naszego. „Drzewo migdałowe” to obraz kultury Bliskiego Wschodu, religii, tradycji, strachu, odwagi, miłości, rodziny i zbyt szybkiego wkroczenia w dorosłość. Możemy być nią zachwyceni, a jednocześnie możemy znienawidzić ją za niesprawiedliwość panującego w niej świata.

Dlaczego „Drzewo migdałowe”? Bo to ono było niemym świadkiem wszystkiego, co miało miejsce w domu Ahmada i jego rodziny. Dlatego, że choć nie miało prawa głosu, to było ostoją i arką dla mieszkańców. Dlatego, że jako jedyne pozostało nienaruszone i choć nie wydało kwiatów, to stało się symbolem ziemi uciśnionej.

Podsumowując uważam, że nie jest to tylko powieść, ale także apel o zwrócenie uwagi na konflikt, o którym wspomniałam na początku. Życie Ahmada to symbol losu większości Palestyńczyków, którzy są pogardzani, i którym odebrano prawo nie tylko do rozwoju, ale do zwyczajnego, spokojnego życia. Cieszę się, że mogłam sięgnąć po „Drzewo migdałowe”.