Drugie życie recenzja

Czy nie zdarzało się Wam mówić: „gdybym miał ten rozum 20 - 30 lat temu inaczej pokierowałbym swoim życiem”? … dokładnie taki efekt osiągnął bohater powieści Andrzeja Sikory „Drugie życie”.

73 letni właściciel ogromnego koncernu dowiaduje się, że jego życie dobiega końca, jest chory i niestety, choroba jest nieuleczalna, pozostaje mu „parę chwil” życia. Pan Michał ma szczęście – Jego przyjaciel, oddany, prawdziwy jest lekarzem, który zarówno hobbystycznie jak i z pasją zajmuje się badaniami dotyczącymi przeszczepów. Proponuje mu przeszczep mózgu w zdrowe ciało młodego dawcy. Fajna historia, prawda?

Decyzja zostaje podjęta, operacja się udaje i budzi się już nie 73 letni Michał Jurski a młody zupełnie inny człowiek, który ma szansę na nowe życie z bagażem doświadczeń w głowie, a mówiąc dobitniej w mózgu. Ma szanse na poprawienie swojego dotychczasowego życia, na naprawienie błędów i pokazanie się z innej strony. Ma szanse pomóc innym ludziom, którzy mają potrzeby, ale ich sytuacja finansowa ich ogranicza. Ma wreszcie szanse na zmianę samego siebie od środka. Czy uda Mu się to wszystko? Czy jego stary mózg poradzi sobie z młodym ciałem? Jak teraz będzie wyglądało jego życie? I najważniejsze pytanie, czy faktycznie doświadczenie życiowe pozwoli się mu zmienić w kogoś innego?

Na początku książki bałam się, że autor zrobi z niej historię, którą będę odbierała w realiach „to się nie mogło wydarzyć”, ale wraz z upływem stron nabierałam szacunku dla pióra pana Sikory i miałam wrażenie, że ta historia mogła się wydarzyć?! Niesamowicie prawdopodobne wydarzenia, postacie tworzoną z taką dokładnością, że wiemy o nich wszystko, język, jakim rozmawiają stwarza taką fajną, domową atmosferę. Polubiłam wszystkich, żyłam razem z nimi, wciągnęła mnie ta historia niesamowicie.

Pan Sikoro poradził sobie także z aspektem psychologicznym tej książki. Skłania ona do zastanowienia się nad pozornie banalnymi sprawami. Jak wygląda moje życie? – pomyślałam … jak postrzegają mnie inni? Jak parzy na mnie mój syn? – nie zadaję sobie takich pytań codziennie, ponieważ zapominam o tym, nie myślę o takich sprawach goniona codziennością. Pan Sikora zwalnia czytelnika i hamuje, bo tej książki nie da się „przelecieć”, ją trzeba przeczytać!

Nie jest to książka łatwa prosta i przyjemna, ale jest to książka z gatunku tych, o których długo się pamięta. Polecam, naprawdę warto.