Drugie życie recenzja

To książka na poprawę nastroju. Książka, która od pierwszej strony wciąga i interesuje, czyta się niezwykle lekko. A do tego napisana ciekawym językiem, ironicznym i inteligentnym, doskonale oddającym atmosferę, charakter bohaterów i dziejących się wydarzeń. Wolski swoim stylem potrafi jakże prostą i zwyczajną codzienność zmienić w dziwną niecodzienność, odnaleźć w życiu człowieka coś nowego.

Antoni Jurkowski jest zwyczajnym i nad wyraz przeciętnym mężczyzną w podeszłym wieku (69 lat). Jego życie, które poznajemy od narodzin, wydaje się być pasmem niepowodzeń i dowodem na istnienie urodzonych pechowców. Leżąc w szpitalu, zapomniany przez wszystkich dostaje niezwykłą szansę na odmianę swego losu. Teraz w jego życiu, odwróconym całkowicie do góry nogami, zaczną się dziać tylko rzeczy niezwykłe, jakich nigdy by się nie spodziewał przeżyć, a powiedzenie iż życiem rządzi przypadek znajduje tu swoje uzasadnienie.

W dziwny i nieprzewidywalny sposób Antoni staje się spadkobiercą wielkiej fortuny. Ale to dopiero początek. Takie pieniądze przyciągają fałszywych przyjaciół a dawni wrogowie nagle sobie przypominają o naszym bohaterze. Rusza ciąg zdarzeń i intryg. Nie ma czasu, by się zatrzymać. Gdy Jurkowski dostaje również szansę odmłodzenia się o kilkadziesiąt lat, a do gry włącza się mafia, zaczyna być naprawdę wesoło. Antoni Jurkowski rozpoczyna nowe – drugie życie i czerpie z niego garściami, ile tylko się da.

Bohater na oczach czytelnika rozwija się, ewoluuje, uczy się nowych rzeczy, zmienia się i dojrzewa, mimo iż dojrzałym dawno być powinien. Akcja powieści rozgrywa się niezwykle szybko, jest kolorowa, pełna jest nieoczekiwanych zwrotów, nie pozwala na nudę. O to zadbał również autor wprowadzając bogatą plejadę niezwykłych i oryginalnych postaci.

Owszem cały pomysł z odzyskaniem młodości wydaje się już nieprawdopodobnym ale ma swój urok. Jednak wydarzenia, jakie dzieją się pod koniec powieści trochę już są przesadzone, ich niemożliwość z lekka razi, a zakończenie nie jest do końca satysfakcjonujące. Jednakże nie staje to na przeszkodzie do tego, bym mogła powiedzieć, że Drugie życie czyta się z prawdziwą i ogromną przyjemnością, nie można się oderwać.
Lekkość, dobry humor, odwieczne pojęcia życia i śmierci, miłości i młodości gwarantują dobrą zabawę.