Dolina Szkieletów Dziennik Ryana recenzja

Jak to często w moim przypadku bywa, książka trafiła do mnie przez przypadek. Byłam w bibliotece, aby oddać jakąś lekturę szkolną i moją uwagę przyciągnęła dziwna okładka z podanym adresem internetowym, gdzie można obejrzeć tajemnicze filmiki. Intrygujące. Pomyślałam sobie, czemu nie, przecież nic mnie to nie kosztuje, a książka może okazać się naprawdę ciekawa... I prawdę mówiąc odrobinę się przejechałam.

"Dolina Szkieletów" została przedstawiona w formie pamiętnika, co tylko dodaje prawdopodobieństwa całej opisanej historii i te filmiki, które pojawiają się co jakiś czas - na początku wielka atrakcja, nie wiadomo o co chodzi, zamiast przybliżać się do rozwiązania zagadki, ta staje się coraz bardziej zagmatwana i dziwna, ale w pewnym momencie tych filmików było po prostu za dużo i zaczęły przeszkadzać. Czytasz, czytasz, czytasz... I cholera jasna, hasło do strony, a jak nie obejrzysz tego co tam zostało wsadzone, nie będziesz wiedzieć co się dzieje dalej, a poza tym, nie zawsze ma się dostęp do komputera i trzeba wracać do poprzednich wątków, przypominać sobie wszystko od nowa, ogółem robiło się to męczące.

Spodziewałam się, że znajdę tutaj dużo zwrotów akcji, rozwiązania jednych zagadek i pojawienia się kolejnych, jakby to określić, brakowało trochę, a nawet bardzo dynamiki, która sprawi, że książkę przeczyta się jednym tchem, albo i szybciej, a co znalazłam w środku - dwieście stron zapisanych nieprzeciętnie dużą czcionką i narzekaniem głównego bohatera, że nie wie o co chodzi i strasznie się boi.

Podsumowując, oczekiwałam czegoś innego, ale historia nawet ciekawa, tylko za krótka i za bardzo wypchana filmikami. Polecam raczej dzieciom z gimnazjum, które w przeciwieństwie do mnie, po przeczytaniu ostatniej strony natychmiast pognają do księgarni czy biblioteki po część drugą.