Dogonić marzenia recenzja

„Wystarczy jeden krok i depresja otoczy panią jak pajęczyna”.

Magda ma dwadzieścia osiem lat, niedawno przeprowadziła się do Wrocławia. Właśnie podjęła nową pracę w dużej korporacji, na której bardzo jej zależy. Chcąc zyskać w oczach przełożonych, bez reszty zatraca się w nowych obowiązkach. Nadgodziny, zabieranie pracy do domu, presja, do tego dochodzi wyjątkowo nieprzyjemna, wręcz toksyczna szefowa. Na efekty takiej harówki nie trzeba długo czekać. Jej przeciążony umysł i ciało zaczynają się buntować. Wyniku omdlenia zostaje zabrana do szpitala, tam poznaje Danutę. Szybko między nimi nawiązuje się nić porozumienia. Dorota w swoim życiu bardzo dużo przeszła, szczera rozmowa uświadamia Magdzie, że droga, którą obrała do niczego dobrego jej nie zaprowadzi. W końcu Magda dostrzega to, czego do tej pory nie widziała, a w wyniku, czego znalazła się w szpitalu. Magda podejmuje jedyne dla siebie słuszne decyzje, zmienia pracę, otwiera się nowe, a przypadkowo poznany mężczyzna wzbudza w niej ciepłe uczucia.

Niewielkich rozmiarów książka a niesie ogromny, wartościowy przekaz. Akcja toczy się niespiesznie, niesie emocje. Muszę przyznać, że Magda swoim postępowaniem, ciągłym narzekaniem, brakiem zdecydowania wzbudzała we mnie sporą irytację. Za to pani Danusia to taki ciepły promyk nadziei. Życie w biegu, w ciągłym pośpiechu, ślepa pogoń za karierą, próba sprostania wygórowanym ambicjom, nigdy nie kończy się dobrze. Coś w końcu musi pęknąć. Warto zawalczyć o siebie, swoje marzenia, pasje. Nasza bierność do niczego nie prowadzi, warto być optymistą. Chociaż nie zawsze jest to łatwe, czasami życie bywa zbyt przytłaczające. Opowieść z pozoru wydaje się być lekką, autorka przemyca w niej wiele mądrości życiowych. Dobre przyjazne rady, serdeczna przyjaźń, taka, która wie, kiedy wysłuchać przytaknąć i kiedy odpowiednia wstrząsnąć.

Ciepła, przyjemna, subtelnie napisana opowieść. Wyraźnie ukazuje, że w życiu zawsze trzeba mieć nadzieję. Czyta się ją bardzo szybko i przyjemnie, daje do myślenia.