Wielki Gatsby recenzja

Wyobraźcie sobie, że we wsi pojawia się obcy. Tak, wiem, to samo w sobie jest już wystarczająco przerażające, ale na dokładkę wyobraźcie sobie, że ten obcy ma największy dom ze wszystkich - chata sołtysa wygląda przy nim jak szopa na drewno. Obcy nie może być bogaty po cichu - jak na złość wyprawia wielkie potańcówki, na które zjeżdżają furmanki z całej okolicy. Miód leje się strumieniami, a kaszy z omastą nie brakuje nikomu. Kobiety zrzucają czepce, śmiech mężczyzn z każdym kwadransem staje się bardziej rubaszny. Każdy z gości płaci za wjazd na imprezę taką samą cenę - brak pytań na temat gospodarza. Niestety zawsze znajdzie się ktoś, kto chce się wbić na krzywy ryj.

Kto czyta bloga, ten wie, że bardzo lubię klasykę. Kiedyś o mało nie wylądowałam u czubków, kiedy publicznie przyznałam się, że lubię Sienkiewicza. Dlatego też ucieszłyłam się, kiedy do kin wszedł "Wielki Gatsby"*. To oznaczało wznowienia książkowe, a tym samym okazję do nadrobienia zaległości w światowej klasyce. Do tego w nowej oprawie z boskim Leo na okładce. Żyć nie umierać!

Słyszałam kilka opinii, że książka fajna, ale właściwie to nie wiadomo dlaczego została okrzyknięta klasykiem. Przecież nie ma tam niczego odkrywczego, a w Rosji pisano o tych samych problemach lata świetlne wcześniej. Absolutnie się nie zgadzam z tym poglądem. Jest to AMERYKAŃSKA klasyka. Bardzo dobra zresztą. Każdy kraj ma swój "kanon lektur" i gwarantuję, że w każdym z nich znajdziecie setki książek o podobnej tematyce. Dlatego ten argument nie przemawia do mnie wcale-a-wcale.

Jedną z najfajniejszych rzeczy w "Wielkim Gatsbym" jest to, że w przystępny sposób przekazane zostały podstawowe wartości, o których często zapominamy w naszym owczym pędzie, z wrażliwych słoni przeobrażając się w głupawe lemingi, które myślą, że są tygrysami.** "Wielki Gatsby", czytany mądrze, pomaga przewartościować swój świat, pozwalając na spojrzenie świeżym okiem na to, co nas otacza. To tak, jakbyście wpisali w Google Maps swoją drogę życiową i dzięki temu określili, czy chcecie dalej podążać obraną trasą czy też może najwyższy czas na wybór jednej z dostępnych opcji.

Język ma w głębokim poważaniu upływ lat i nadal jest zrozumiały dla przeciętnego Kowalskiego, czyli dla mnie. Chociaż przyznam bez bicia, że był jeden moment, kiedy nie za bardzo wiedziałam o co chodzi i zajęło mi chwilę zanim odkryłam, co artysta miał na myśli. Jasne, fajnie się czasem odchamić, ale jak pewnie zauważyliście już w moich recenzjach nie lubię nadymania się i wzniosłych słów tam, gdzie ich nie potrzeba. "Wielki Gatsby" idealnie wpasowuje się w ten wymóg.

Niestety - pomimo, że "Gatsby" bardzo mi się spodobał, nie traci na wartości oraz nadal jest stosunkowo łatwy i przystępny, daleko mu do naszych "Chłopów"*** i nigdy nie zostanie generałem Misji.



*Film jeszcze przede mną- bardzo jestem ciekawa!
** Wybaczcie zwierzęce porównania i tę całą oranżerię, ale nazwisko do czegoś zobowiązuje.
*** Arcydzieło totalne!