Dobra dziewczyna, zła dziewczyna recenzja

Nie było to moje pierwsze spotkanie z powieściami autora. Lata temu czytałam pierwsze części serii z Josephem O'Loughlinem i nie zaiskrzyło. Historie wolno się rozkręcały i nie wchodziły na wyższe obroty. Czytając początkowe 100-150 stron powieści "Dobra dziewczyna, zła dziewczyna" zastanawiałam się, skąd się wzięły tak wysokie noty. Stylistycznie poprawnie napisane, ale mało dynamicznie. Nużyły mnie szczegółowe próby postawienia psychologicznej diagnozy.

Evie Cormac ma niecodzienny dar, potrafi bezbłędnie rozpoznać, czy ktoś mija się z prawdą, jest żywym wykrywaczem kłamstw. Jest agresywna, niebezpieczna dla siebie i innych, aspołeczna, nie potrzebuje przyjaciół, aprobaty, ani żadnej interakcji z ludźmi. Przebywa w ośrodku wychowawczym do ukończenia 18 roku życia. To jednak nie jest oczywiste, gdyż nikt nie zna jej prawdziwej daty urodzenia, ani personaliów. Evie jest chroniona, gdyż jest "dziewczyną z pudełka", "Aniołkiem". Kilka lat wcześniej została odnaleziona w ukrytym pokoju, w domu, w którym od dwóch miesięcy były zwłoki Terry'ego Bolanda. Psycholog Cyrus Haven ma obserwować Evie i wydać decyzję, czy dziewczyna jest przystosowana do życia w społeczeństwie. Jako dziecko doznał traumy. Jego brat zamordował ich rodziców i siostry. Fascynuje go ludzka psychika. Napisał książkę o prawdoznawcach, ludziach, którzy wykrywają łgarstwa niczym żywe wykrywacze kłamstw. Psycholog zostaje też poproszony o pomoc w policyjnym śledztwie, dotyczącym śmierci piętnastolatki Jodie Sheehan. Dziewczyna zaginęła po pokazie fajerwerków.

Powieść ukazywana jest pierwszoosobowo, naprzemiennie przez Cyrusa i Aniołka. Początkowe kilkadziesiąt stron to wewnętrzna wojna Evie oraz rozważania Cyrusa, jak poprowadziłby przesłuchanie, co kieruje ludzi do pewnych zachowań etc.

Po 150 stronie historia nabiera tempa i sukcesywnie przyspiesza aż do finału. Aspekt psychologiczny stał się niewiarygodnie intrygujący. Nie mogłam się doczekać, co przyniesie kolejna strona. Evie wpływa destrukcyjnie na psychikę innych ludzi, również na ludzi stabilnych emocjonalnie, psychologów. Dziewczyna twierdziła, że przynosi pecha osobom bliskim. To było mylne wrażenie, bo nie można winić dziecka za to, że osoba, która ją uratowała, nie poradziła sobie z zainteresowaniem mediów.

Książka wywarła duże wrażenie. Ciężko przejść mi nad nią do porządku dziennego. Powieść czyta się szybko również dzięki lekkiemu stylowi, którym odznacza się autor, choć został trochę popsuty tłumaczeniem. Bywały momenty, które zdawały mi się tłumaczone przez translator. Możliwe, że w UK jest stopień policyjny "superintendentka", ale osobiście spotkałam się pierwszy raz, żeby tłumacz nie przekształcił np. na nadinspektorkę, komisarza (lub feminatyw — komisarkę? komisarzycę? 🤭). Wujek Google podpowiada też, że "superintendentka" to żona "superintendenta" lub przedstawiciel kościoła ewangelickiego.
Owczarek niemiecki (jako rasa) został przemianowany na owczarka alzackiego, jednak w Polsce bardziej znaną nazwą jest wcześniejsze brzmienie.

Ten tom pozostawił dużo otwartych wątków. Co się stanie z Evie? Dlaczego ukrywa prawdziwe personalia? Dlaczego osoby, które je poznają, będą w ogromnym niebezpieczeństwie? Co się dzieje z Sashą Hopewell, która znalazła Aniołka? Co czeka superintendentkę Lenny Parvel z wydziału śledczego? Jak potoczyły się losy Feliksa, Aidena? Gdzie się podziewa dziewczyna Havena? Pewnie część z pytań pozostanie bez odpowiedzi, ale mam nadzieję, że przynajmniej niektóre wątki zostaną rozwiązane w kolejnych tomach.