Do jutra recenzja

„Im bardziej bada się postępowe sekty, tym bardziej wzrasta przekonanie, co leży u ich podstaw: ignorancja obwołuje się nieomylną i, w imię swej nieomylności, zachwala despotyzm”

Jak sądzicie, co kieruje człowiekiem, który zakłada sektę? Czy początkowo nie ma takiego zamiaru, czy od początku dąży do utworzenia zgrupowania o takim charakterze? Z drugiej strony, co kieruje ludźmi, którzy wstępują do takich grup?

„Do jutra” to drugi tom serii z Colterem Shawem – zawodowym łowcą nagród. Tym razem Colter w pogoni za dwoma młodymi mężczyznami natrafia na tajemniczą organizację. Próbuje się dowiedzieć czy jest to zwykły ośrodek, czy niebezpieczna sekta. W międzyczasie Shaw próbuje rozwiązać zagadkę, której rozwiązanie jego ojciec zabrał do grobu.

Już przy pierwszym tomie pisałam, że bardzo podoba mi się pióro Autora. Sprawia ono, że zdania są żywe (chociaż to nie do końca słowo, które mi tu pasuje), a przez książkę się przepływa. Autor umiejętnie buduje napięcie i całą historię. Każde zdanie jest dopracowane i ma jakiś cel, zręcznie doprowadzając nas do zakończenia.

Tak jak w przypadku „Gry w nigdy”, Colter nie zawodzi i coraz bardziej polubiłam tego bohatera. Z jednej strony jest człowiekiem, który nie boi się wyzwań, z drugiej zaś nie ryzykuje i za każdym razem ocenia prawdopodobieństwo. Uwielbiam jego sposób działania. Jest coś takiego w tym bohaterze, że chyba nie da się go nie lubić.

Jeżeli chodzi o pozostałych bohaterów, to są równie dopracowani co Shaw. Każdy z nich jest odrębną jednostką i wydaje się, że mamy do czynienia z żywą osobą. A jak mówiłam już to wiele razy, uwielbiam, kiedy bohaterowie są żywi.

Czytając tę książkę, miałam wypieki na twarzy. Ta część kupiła mnie nawet bardziej niż poprzednia. Tam akcja była wartka, cały czas się coś działo. Były wyścigi, wybuchy i strzelaniny. W tej części akcja jest spokojniejsza, ale napięcie jest większe, a atmosfera jest gęściejsza. W tej części Autor postawił na umysłowe rozwiązanie zagadki. Shaw w tej części musiał w znacznej części posługiwać się swoim umysłem i sztuką przetrwania.

Dodatkowo temat poruszony w „Do jutra” jest (moim zdaniem) ciekawszy. Zawsze fascynuje nas to, czego nie znamy. I tak jest w przypadku sekt. Autor zbudował idealne środowisko, a reaserch, który zrobił, zasługuje na pochwałę. Fundacja Ozyrysa była zbudowana prawdziwie, nie czuć było sztuczności. Dodatkowo nawiązywanie do prawdziwych sekt, potęgowało wrażenie prawdziwości fundacji.

Co do zakończenia, nie było takie, jak się spodziewałam, jednak było do przewidzenia. Sama nie wiem jak mam je ocenić. Świetnie dopełniło książkę, chociaż mogło być bardziej dopracowane. Napięcie nie wybuchło, a lekko zeszło. Jednak w jakiś sposób nie sprawiło, że gorzej odebrałam całą książkę.

Jestem niesamowicie ciekawa, jak dalej potoczą się losy Coltera Shawa, więc z niecierpliwością wyczekuję na kolejną część.