Plan: żyć długo i szczęśliwie recenzja

Moją pierwszą myślą, po przeczytaniu kilku stron książki było: „Główna bohaterka jest wariatką. Planuje pogrzeb męża, który żyje i aż strach pomyśleć, że powieść opiera się na prawdziwej historii”. Później natomiast zrozumiałam jej pobudki. Gdyby umarł byłoby jej łatwiej pożegnać się z nim, niż gdyby miała wziąć rozwód, którego do tej pory w całej jej rodzinie nie było. Co nie oznacza, że planowała go zabić! Po prostu przerażała ją wizja kilkudziesięciu kolejnych lat spędzonych z człowiekiem z którym właśnie przechodziła kryzys małżeński. W pewnym momencie Alisa – autorka i zarazem bohaterka książki postanawia wziąć życie w swoje ręce i zastosować plan ratunkowy.
„Plan: Żyć długo i szczęśliwie” nie jest poradnikiem. Jest to książka oparta na faktach, opisująca losy Alisy Bowman, jej upadki i wzloty, jej pierwsze nieudane związki i pracę, a także wspomnienia na temat początków znajomości z Mark’iem – jej obecnym mężem. Przyznam szczerze, że bohaterka opisująca siebie w przeszłości jest bardzo irytująca i dziecinna momentami. Z czasem jednak okazuje się, że to nie ona jest irytująca, a jej siedzący całymi daniami na kanapie przed telewizorem mąż. Większość z kobiet będących związku na pewno przyzna, że mężczyźni potrafią nam zajść za skórę, ale ktoś kto dwa razy stracił pracę i nie zamierza szukać kolejnej, ktoś kto nie poczuwa się do bycia ojcem, ktoś kto roztrwania pieniądze przeznaczone na wspólny wyjazd nie jest idealnym partnerem.
Powieść czyta się lekko i szybko. Pisana jest językiem prostym i trafiającym do czytelników. Podzielna została na trzynaście rozdziałów, które przedstawiają poszczególne etapy życia małżeństwa. Myślę, że najbardziej zaciekawi ona kobiety powyżej trzydziestego roku życia. Co pewien czas w tekście pojawiają się przerywniki w formie rad i życiowych cytatów. Co prawda książka nie zaparła mi tchu, ale skutecznie umiliła wolny czas. Jeśli chcecie wiedzieć jak cała historia się zaczęła i co było dalej musicie koniecznie ją przeczytać.