Na tropie sensacji recenzja

Victoria Black to autorka, z którą do tej pory nie miałam do czynienia. Zerknęłam na opis książki ,,Na tropie sensacji'' i pomyślałam, że mimo iż na co dzień nie czytam romansów, to było coś w opisie książki, co mnie zainteresowało na tyle, bym dała jej szansę. Tym razem instynkt mnie nie zawiódł i mogę już w pierwszych zdaniach mojej recenzji ogłosić wszem i wobec, że przeczytałam nie najlepszy romans tego roku, ale jeden z lepszych jakie, kiedykolwiek miałam w rękach. A że czytam powyżej 100 książek rocznie, to chyba to coś znaczy.

Chiara Gottardi jest dziennikarką, która przejęła do ukochanej babci gazetę, która jak się okazuje, jest na skraju bankructwa. Ponadto jej dwuletni związek z dnia na dzień się rozpada. Aby nie myśleć o zranieniu i uratować swój biznes kobieta postanawia napisać artykuł, który przyciągnie nowych czytelników. Kiedy wpada na sensacyjny temat tajemniczych wyścigów, czuje, że trafiła na żyłę złota. O swoim pomyśle mówi swojemu przyjacielowi, który bez zastanowienia postanawia jej pomóc. Salvatore Galluzziego to były kierowca wyścigowy, który nadal stara się pozbierać po śmierci żony. Propozycja Chiary poniekąd jest dla niego wybawieniem. Oboje nie spodziewają się, że trafią na ślad nielegalnych wyścigów, z których nie tak łatwo się wycofać. Czy narażanie siebie na niebezpieczeństwo ze względów biznesowych było dobrym pomysłem?

W tej książce podobało mi się wszystko. Od fabularnych rozwiązań, po dialogi aż do charakterystyki postaci. Czułam od samego początku, że autorka miała pomysł na historię i realizowała go krok po kroku. Pierwszy raz od dawna miałam wrażenie, że ktoś umiejętnie prowadzi fabułę na tyle, by związek przyczynowo-skutkowy był widoczny. Zwróciłam również uwagę na sceny erotyczne, które były idealne rozpisane. Przeważnie w takich momentach drażni mnie niepotrzebna drobiazgowość. Akurat autorka wiedziała, w którym momencie podać w tym zakresie wszystko na tacy, a w którym się wycofać, by pozostawić niedosyt i miejsce na wyobraźnię czytelnika.

Nie chcę się opowiadać po żadnej ze stron, bo większość postaci przypadła mi do gustu, ale moim zdaniem najlepiej rozpisany został Salvatore. Jeszcze nigdy nie spotkałam się z tym, by ktoś zdecydował się tak głęboko wejść w postać, by w najdrobniejszych szczegółach opisać jej uczuciowość. Być na moment w skórze faceta i poczuć jak to jest opłakiwać kobietę, którą się kochało to tak unikatowe i bezcenne odczucie, które zdecydowanie zostanie ze mną na dłużej.

Cóż mogę więcej od siebie dodać? Właśnie udało mi się rozwiązać mój wewnętrzny spór książkowy i wiem jaka książka zajmie pierwsze miejsce w moim zestawieniu. Już nie mogę doczekać się drugiego tomu. Ode mnie 10/10.