Złodziej dusz recenzja

Złodziej Dusz, czyli debiut Anety Jadowskiej. O czym jest ta książka? A no o wiedźmie, która dzieli swoje życie między malowniczy Toruń, a magiczne miasto Thorn. Brzmi świetnie! Urban fantasy zamknięte w pięknej oprawie. Ale czy wszystko jest tak idealnie? No cóż... Klimat książki, a bardziej wykreowany w niej świat był bardzo ludzki. Mam na myśli, że podczas czytania miałam wrażenie, jakby gdzieś tam, w Toruniu, faktycznie istniało przejście do alternatywnego miasta. No, świat przedstawiony tutaj, miód malina, cudo, tak jak jest, tak być powinno.

Przygoda z tą książką była jak zjeżdżanie z góry na dół i tak w kółko. Na początku zapowiadała się wręcz wyśmienicie i byłam niesamowicie ciekawa, środek książki był taki… no… w porządku. Nie był zły, ale też nie zachwycił mnie jakoś bardzo, a zakończenie mocno mnie zaskoczyło i to zdecydowanie zmieniło moje spojrzenie na tą książkę. Nie będę zdradzać Wam fabuły, ale książka jest generalnie dobrą przygodą. Nie jestem w stanie zliczyć ile razy uśmiechnęłam się do słów na papierze podczas lektury Złodzieja Dusz.

Dora Wilk, czyli główna bohaterka, nawet biorąc pod uwagę, że jest wiedźmą, jest trochę sztampowa. Dlaczego? Otóż dlatego, że jest to silna, niezależna kobieta, która cechuje się ciętym językiem, ale ma słabość to tego jedynego, cudownego, wymarzonego mężczyzny… Czy to nie brzmi oczywiście? Bo według mnie aż za bardzo. Poza tym genialnie radzi sobie z problemami, których inni nie mogli rozwiązać, np. zagadek kryminalnych...
W Toruniu musi rozwiązać sprawę morderstwa niemiłej starszej pani - Pauliny Kozanek. Natomiast mieszkańców Thornu męczy zagadka związana z tajemniczymi zaginięciami magicznych.

Myślałam, że jest to książka dedykowana młodszym czytelnikom, głównie ze względu na łagodną, graficzną okładkę i ilustracje w środku (swoją drogą są genialne!), ale mocno się z tym przeliczyłam. Chodzi mi o ilość wątków erotycznych i na podkreślaną seksualność głównej bohaterki. Nie był to minus, ta postać miała taka właśnie być, jednak momentami to było dla mnie trochę niesmaczne. Ale co kto woli, prawda?

Na zakończenie słów kilka:
Książka jest dobra. Po prostu. Pomysł jest bardzo ciekawy, bohaterowie też dają się lubić, chociaż nie są idealni. Czy pierwszy tom zachęcił mnie do zakupu kolejnych części? Jak najbardziej. Jest warta polecenia, taka luźna książka na wieczór, mogłabym powiedzieć. Jeśli nie mamy zbyt wygórowanych oczekiwań, to ta książka bez wątpienia nas zadowoli. Mam nadzieję, że w najbliższej przyszłości uda mi się przeczytać resztę serii Thorenverse. Bo co ciekawe, na całe uniwersum składa się kilka serii, czyli razem kilkanaście książek. Więc co? Zabieramy się za czytanie o przygodach Dory Wilk!