Kroki na strychu recenzja

[Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Mando]

„Gram jak w jakimś pieprzonym teatrze, powoli zatracając swoją prawdziwą osobowość”

Patrycja w końcu dostała wymarzony awans w pracy. W związku z tym przenosi się na południe Polski, aby tam zacząć nowy rozdział w życiu. Patrycja jest silną i niezależną kobietą, która do szczęścia potrzebuje tylko siebie i sukcesów w pracy. Udaje jej się kupić stary dom. Wkrótce słyszy kroki na strychu, a w zakurzonej komodzie znajduje stary pamiętnik. Od tej pory jej los połączył się z losami kobiet, które poprzednio mieszkały w tym domu.

„Kroki na strychu” to książka, z którą mam ogromny problem. Z jednej strony przeczytałam ja bardzo szybko. Dodatkowo historie, które porusza, bardzo mną wstrząsnęły. Z drugiej zaś sposób jej napisania i poprowadzenia historii mnie wymęczył. Autorka w najdrobniejszych szczegółach opisuje każdy krok Patrycji. Od wyboru kawy, przez pielęgnację twarzy, aż do wyboru ubioru. Było to męczące.

Szczególnie że początkowo Patrycja nie wzbudza sympatii. Wręcz przeciwnie. Na początku tej kobiety nie da się lubić. Rozumiem jej wysoką samoocenę, jej wymagania co do pracowników, czy wiarę we własne umiejętności. Ale jej przechwałki, dążenie do celu po trupach i sposób podejścia do innych ludzi skutecznie mnie odstręczyły. Jednak autorka na koniec zmieniła Patrycję. Ta zmiana była ogromna, zauważalna. Bardzo mi się to spodobało, ponieważ pokazało, że zmiana jest możliwa i czasami pomoc przychodzi z nieoczekiwanej strony.

Cała książka porusza bardzo ciężki temat. Duży plus dla autorki za sposób, w jaki przedstawiła ten aspekt w powieści. Umiejętnie pokazała sposób, w jaki funkcjonują patologiczne rodziny. W jaki sposób sprawcy manipulują swoimi ofiarami i całym otoczeniem. Dodatkowo opisała to w taki sposób, że w nawet najmniejszym szczególe nie obwinia ofiar. Cała wina skupia się na oprawcach.

Początek tej książki mnie wymęczył. Bardzo się dłużył i nie wprowadzał tej aury tajemniczości, na której najbardziej mi zależało. Dopiero pod koniec książki ten thriller psychologiczny zaczął grać główną rolę i książka zaczęła się robić ciekawsza. Końcówka totalnie mnie rozwaliła. Cała książka była bardzo emocjonalna. Szczególnie przeszłość Patrycji i pozostałych bohaterek. Chwytały za serce i zmuszały do refleksji.

Jednak warstwa obyczajowa była bardziej rozbudowana i początkowo to ona właściwie budowała książkę. Przez tę dysproporcję właśnie mam mieszane uczucia. Z jednej strony wiem, że ta książka jest ważna i potrzeba. Z drugiej niestety trochę mnie rozczarowała. Mimo wszystko uważam, że każdy powinien sam przeczytać tę książkę i wyrobić sobie o niej zdanie. Ja tylko zwracam uwagę, że więcej w niej obyczajówki niż thrillera.