Śpiące piękności Tysiąc żurawi recenzja

Do literatury japońskiej podchodzę bezkrytycznie, tym bardziej gdy mam do czynienia z prozą noblisty. Yasunari Kawabata nie przedstawia kraju ani jego zwyczajów, wbrew temu co sugeruje opis książki. To co dla nas, czytelników europejskich wydaje się egzotyczne jest dla autora i jego bohaterów czymś naturalnym. Ceremonia herbaciana, drewniane pawilony i ogrody Zen są tylko tłem, na którym rozgrywają się uniwersalne prawdy i problemy ludzkie. Mowa tu o śmierci, przemijaniu, miłości - bez patosu i pretensjonalności, co więcej bez truizmów, cynizmu i ironii. Siłą japońskiej literatury jest, według mnie, mówienie o rzeczach ważnych w delikatny, piękny i nie nachalny sposób, taki, który pozwala czytelnikowi przyjmować uniwersalne wartości w sposób niejako podskórny i nieświadomy. A książka ta jest tego idealnym przykładem.