Defekt Lucyfera recenzja

Po lekturze „Kryminału prywatnego” Rafała Wałęki miałam już wyrobioną opinię o autorze i jego stylu, a więc myślałam, że niczym mnie nie zaskoczy.

W książce „Defekt Lucyfera” pojawia się Tymon Dantej. Zostaje on poproszony o prowadzenie śledztwa dotyczącego tajemniczych zniknięć ludzi, za którymi stoi człowiek nazwany Organistą. Pseudonim ten pochodzi od tego, że psychopatycznie wielbi on ludzie organy, do tego stopnia, że z radością wykorzystuje ludzką stopę jako kostkę rosołową. Matko jedyna, jak ja to czytałam, to myślałam, że padnę… Ale wracając do głównego bohatera, przyznam, że w końcu go polubiłam. Nadal uważam, ze jego nazwisko niejako motywuje wszystkie dantejskie sceny w tej książce, także tę opisaną powyżej. Ale Dantej, w porównaniu z jego alter ego, Adamem Wroną, wypada w tej książce jak anioł. Stawiam tezę, że chodziło właśnie o to, żeby pokazać, że każdy człowiek ma w sobie dobro i zło. Adam Wrona to zdecydowanie przedstawiciel zła, istny diabeł wcielony. Alkoholik, rozpustnik, buntownik. Wrona i Dantej to ogień i woda. Dwa żywioły w ciele jednego człowieka, który cierpi na rozdwojenie jaźni. Przyznam szczerze, że przez 30 początkowych stron książki nie zrozumiałam, że to jedna osoba i byłam tym zaskoczona. Chociaż wiem, że to choroba, to jednak bardzo bawiło mnie to, kiedy Tymon starał się odnaleźć w sytuacji, w której pozostawił go Adam i na reakcje otocznia, kiedy przyczyna zamieszania okazywała się nagle zupełnie potulnym facetem.

Książka gatunkowo lokuje się gdzieś między kryminałem a literaturą grozy. Wielki plus dla autora za dbanie o szczegóły i zachwycającą analizę stanów psychicznych bohaterów. Szczególnie mam tu na myśli ich rozterki, ale też rozdwojenie jaźni głównego bohatera. Dużo roboty trzeba, by idealnie zaplanować moment, w którym alter ego dochodzi do głosu lub znika. To były jedne z lepszych momentów tej książki. Zresztą , Rafał Wałęka ma naprawdę bardzo oryginalne pomysły na fabułę, nie spotkałam się z drugą taką książką. Co nie zmienia faktu, że trochę się jej boję :p

A sam motyw psychopatycznego zabójcy (Organisty) trochę przypomina mi motywy rodem z powieści Kinga. Niestety, nie dla mnie są wszystkie drastyczne sceny.

Jestem pewna, że każdy czytelnik po przeczytaniu zrozumie czym autor się sugerował nadając właśnie tytuł "dEfekt Lucyfera".